آواهاي القاگر در مرگ نگاره‌هاي بدر شاكر السياب با تكيه‌بر نظريه موريس گرامون

زبان، مجموعه‏ي آوا هايي است كه القاگر احساسات و عواطف گونه‏گون و انگار هايي از رنگ ها و رايحه ها هستند؛ بدين ترتيب، زبان، توده‏اي از آوا ها و نشانه هاي نابسامان نيست؛ بلكه شبكه‏اي است نظام‏مند و درهم بافته از لايه ها و پيوند ها يعني هر پاره از گفتار يا متن، از خلال همكاري و پيوستگي همه سطوح زباني متمايز، سازمان‌دهي مي شود.هدف پژوهش حاضر، تحليل و ارزيابي آوا هاي القاگر در سروده هاي بدر شاكر السياب است؛ يكي از مباحث برجسته‏اي كه بايد در اشعار اين سراينده نامدار به‌صورت جدي مورد توجه قرار گيرد، بحث آوا ها و القا هاست. شاعر جيكور يكي از شاعران چيره‏دستي است كه از آواها، براي همراه ساختن خواننده با خويش بهره‌ي فراوان برده است؛ نگارندگان در اين جستار كوشيده‏اند تا بر بنياد نظريه موريس گرامون، زبان‌شناس نامدار فرانسوي به خوانش و تحليل القاگري آواها در سروده‏هاي سراينده سوگوار عراق، بدر شاكر السياب دست يازند و در اين راستا با كاربست روش توصيفي –تحليلي به بررسي نشانه ها و شاخصه هاي موسيقايي سروده هاي بدر شاكر السياب به‏ويژه واكه‌ها و همخوان‌ها پرداخته‏اند؛ خوانش و تحليل چكامه‏هاي بدر شاكر السياب بر بنياد نظريه آواهاي القاگر گرامون نشان مي دهد كه متناسب با مضامين چكامه‌هاي سيّاب و متأثّر از نفوذ عميق و ژرف روح سوگباري و اندوه در انديشه و زبان شاعر،  واكه‏ ها و همخوان‏هاي پربسامد سروده‏هاي او نيز همين بار معنايي منفي، تيره و حزن‏آلود را تكرار مي‏كنند؛ به ديگر بيان، يافته‏هاي اين پژوهش نشان مي‏دهد كه آوا هاي القاگر در سروده‏هاي بدر شاكر السياب به توصيف شكست روحي و جسمي مردمان سرزمين شاعر مي پردازد و از لحاظ آوايي، اشعار او مرگ‏نگاره‏هايي است از شك و ترديد، سرخوردگي و دل‌مردگي و اندوه و بدبيني.