سياست هاي افزايش پذيرشِ دانشجوي علوم انساني در آموزش عالي ايران (از پيروزي انقلاب اسلامي تا به امروز)

از دهۀ اول انقلاب اسلامي و بعد از آن، علوم انساني در جبهه ‌متخاصم جاي گرفته و پروژه اسلامي سازي هدفش را كنترل و بازسازي علوم انساني قرار داده است، ولي با وجود اين، از ظرفيت هاي پذيرش دانشجويان علوم انساني نه تنها كاسته نشده بلكه در مقايسه با ساير رشته ها رشد قابل توجهي نيز داشته است. از آن‌جا كه توسعه و افزايش پذيرش دانشجويان تابع سياست‌گذاري‌هاي دولتي است، اين پرسش مطرح مي شود كه چنين جهت‌گيري هاي متفاوت چگونه بايد درك شود؟ چگونه مي توان با علوم انساني مخالف بود ولي بيش از ساير رشته ها، ظرفيت پذيرش دانشجويان آن را افزايش داد؟ ما در اين مقاله سياست‌گذاري‌ها و عملكرد‌ها، روند افزايش پذيرش دانشجويان علوم انساني را بررسي مي كنيم. يافته هاي حاصل از پژوهش نشان مي دهد كه اين گسترش را بايد ذيل سه گفتمان درك كرد: گفتمان بهنجارسازي كه بر مدار توليد سوژه ديندار شكل مي‌گيرد ، گفتمان خودكفائي كه بر حول تامين منابع مالي استوار مي شود، و در نهايت گفتمان توسعه محور كه كميت رشد دانشگاهها و نيروي انساني در آن هدف مي‌شود.در نهايت نشان خواهيم داد كه چگونه عليرغم گسترش رشته‌اي(به ويژه از لحاظ افزايش پذيرش دانشجو)، علوم انساني موقعيت متزلزل و بدبينانه‌اش را از چشم انداز حاكميتي از دست نداده‌است.