نقد ترجمه محمد دشتي از حكمت‌هاي نهج‌البلاغه بر اساس الگوي لادميرال (1994)

يكي از مهم ترين رويكردهاي پژوهشگران مطالعات نهج البلاغه، بررسي ترجمه ها و نقد و تحليل آن هاست كه مي تواند لايه هاي پنهان معنايي و مفهومي نهج البلاغه را نمايان ساخته و روش ها و ملزومات يك ترجمه مناسب را ارائه دهد. با توجه به اينكه نظريه لادميرال (1994) ارائه ترجمه اي مقصدگراست و هدف آن، انتقال كامل معنا و مفهوم است و دشتي نيز تلاش كرده ترجمه اي قابل فهم براي عموم ارائه دهد، جستار حاضر مي كوشد تا ترجمه حكمت هاي نهج البلاغه دشتي را از زاويه نظريه ترجمه لادميرال (1994) به روش توصيفي تحليلي بررسي نمايد. از اين رو تمام حكمت هاي نهج البلاغه به همراه ترجمه آن ها با 11 مؤلفه ذكرشده در نظريه مذكور تطبيق داده شد. يافته ها نشان از تطابق ترجمه دشتي با نظريه لادميرال دارد و تمام تلاش مترجم بر آن بوده تا پيام متن را به مخاطب برساند. همچنين معلوم شد كه مؤلفه خوانايي بيشترين كاربرد را در ترجمه دشتي داشته كه هدف آن تلاش بر انتقال پيام متن به مخاطب است.