ﭘﺎﯾﺶ اﺛﺮات ﺗﻤﺮﯾﻦ اﺳﺘﻘﺎﻣﺘﯽ ﺟﺴﻤﺎﻧﯽ و ﻣﻐﺰي ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺮ ﺷﺎﺧﺺ ﻫﺎي ﻓﺮاﺧﺴﺘﮕﯽ در اﻓﺮاد ﻓﻌﺎل

Monitoring the Effects of Brain and Physical Endurance Training on Overreaching Indices in Active Individuals

سابقه و هدف: فرآيند فزاينده فراخستگي در ايجاد پيشرفت يا افت عملكرد ورزشكار، نقش بسيار مهمي دارد و توقف به موقع در اين محور سبب پيشرفت عمكرد ورزشكار و رسيدن به هدف خواهد شد. هدف تحقيق حاضر پايش شاخص­هاي فراخستگي در گروه تمرين استقامتي جسماني همراه با تمرين مغزي در مقايسه با تمرين استقامتي جسماني ­ مي­باشد. مواد و روشها: آزمودني هاي تحقيق 20 زن و مرد دانشجوي تربيت­بدني دانشگاه شهيد بهشتي (سن 4/4 ± 22/3 سال، قد 6/12 ± 177/56سانتي­متر، شاخص توده­ي بدن 4/5 ± 22 كيلوگرم بر متر مربع) بودند. با استفاده از نتايج آزمون حداكثر اكسيژن مصرفي، آزمودني­ها به دو گروه تمرين استقامتي همراه با تمرين مغزي (BET) و گروه تمرين استقامتي (ET) تقسيم شدند. تمرين استقامتي بر روي دوچرخه ثابت و تمرين مغزي همزمان با استفاده از مانيتور به مدت هشت هفته انجام شد. براي پايش تمرين از شاخص­ هاي پرسشنامه پومز، ضربان قلب استراحتي، ميزان درك تلاش و سطوح استراحتي كورتيزول بزاقي استفاده شد. براي تجزيه و تحليل داده­ها از آزمون آماري تحليل واريانس بااندازه­گيري­هاي مكرر استفاده شد. سطح معناداري آزمون P˂0.05 در نظر گرفته شد. يافته‌ها صرف نظر از نوع فعاليت، ميزان حداكثر اكسيژن مصرفي افزايش معناداري در هر دو گروه به همراه داشت (P = 00/0). نتايج ضربان قلب استراحتي، شاخص­هاي پرسشنامه­ي پومز و سطوح استراحتي كورتيزول بزاقي تغيير معناداري كه بيانگر فراخستگي غيرعملكردي باشد، نشان ندادند (p <0.51). شاخص ميزان درك تلاش طي دوره­ي تمرين، در گروه، تمرين استقامتي جسماني همراه با تمرين مغزي در مقايسه با گروه تمرين استقامتي جسماني افزايش داشت (P=0.5). نتيجه گيري: نتايج تحقيق حاضر نشان داد با وجود افزايش محرك تمريني به گروه تمرين استقامتي جسماني همراه با تمرين مغزي و بالاتر بودن ميزان درك فشار، اين گروه دچار بيش­تمريني يا فراخستگي غيرعملكردي نشدند، ك. با استناد به نتايج پيشرفت عملكرد مي­توان بيان كرد آزمودني­ها طي دوره­ي تمرين به فراخستگي عملكردي يا بيش­جبراني رسيدند و توانستند بهبود عملكرد را تجربه كنند و شاخص­هاي نماينده­ي فراخستگي غيرعملكردي در هيچ يك بالاتر نبود.

Background and Purpose: The increasing process of overreaching in the development or decline of the athlete's performance acts as a moving that stops in the axis timely will improve the athlete's performance and achieve the goal. Therefore, the aim of the present study was investigated the effects of concurrent exercise physical and brain endurance on overreaching factors in active people. Methodology: Subjects included 20 active male and female physical education students (Mean ±SD; age: 22.3 ± 4.4 years, height: 177.56 ± 6.12 cm, BMI: 22± 4.5 kg/m2). Participants were divided into two groups of concurrent endurance and brain training (BET) and endurance training (ET), according to the results of the maximum oxygen consumption test. Physical exercise training was performed on cycle ergometer and brain training using computer with monitor on front of subjects during cycling. To analyze the results of the tests, Mix ANOVA. Significance level (P≤0.05) was considered. Results: The results showed that the maximum oxygen consumption after the training period, regardless of the type of activity, increased significantly (P = 0.00). Monitoring resting heart rate. POMS questionnaire indicators and resting cortisol levels did not show a significant increase indicating non-functional overreaching, respectively (P≤0/51). The rating of perceived exertion index was higher in the group that did physical endurance activity along with brain endurance training (P= 0/5). Conclusion: These findings showed despite the increase stimulant to concurrent physical and brain endurance training did not cause non-functional overreaching and overtraining, but also based on the results of performance improvement, it can be said that the subject achieved functional overreaching and super compensation during the training period, which was able to experience progress.