نقد و بررسي قدرت و دانش در ايران دوره اسلامي

سنت با صورت‌بندي انديشه و انديشه­ورزي، تحولات در جوامع را جهت­دهي كرده و با كتمان تاريخي بودنش سلطه خويش را بر قرائت ‌معاصر مي­گستراند. با اين حال چارچوب‌هاي تحليل اين حوزه، هيچكدام آشكار نمي­سازند كه قدرت چگونه دانش‌ و توليدات فكر ديني را منقاد ساخته و آنها را در راستاي راهبردها و اهداف خود به خدمت گرفته است. با اين توضيح تحليل «قدرت و دانش در ايران دوره اسلامي» در رفع اين خلاء و با اتخاذ رويكردي گفتماني تلاش مي­كند تا نشان ­دهد كه گفتمان اسلامي چگونه و با چه سازوكاري به برجسته‌سازي و حاشيه‌راني مفاهيم متكثر پرداخته، و چگونه يك مفهوم مركزي را بسط داده و آنرا فرا‌زماني/مكاني‌مي­نماياند. مولف پاسخ به­اين سوال را جستجو مي‌كند كه دانش سياسي از كجا ظاهر و به كجا ختم مي­شود. بااينحال در ارزيابي اين اثر آشكار مي­شود كه مرزهاي گفتماني دانش سياسي در دوره ميانه و جديد تعريفي مشخص نمي­يابند همچنين متن مشخص نمي­سازد الگوهاي سياسي كه طرد‌ شده­اند تا نظم‌ موجود تنها الگوي ممكن و مشروع زندگي سياسي تثبيت شود كدامند. با اين وصف انتظارات از اتخاذ پيش‌فرض‌هاي تحليل گفتماني همراه با ساير دقايق موجود در متن، محور ارزيابي اين اثر قرار گرفته است.

The tradition directs the changes and developments of Islamic society with a certain formulation of thought. Rejecting its historic rules, the tradition prevents critical questions, extends its domination to contemporary reading, and protects religion by adhering to it. The orientalist pattern and the traditional method of understanding are two important approaches in interpreting and understanding the tradition. Each of the two methods presents different perspectives and outcomes of Middle Eastern political knowledge. But none of them shows how power has shaped knowledge and products of religious thought while taking benefit of them in the favor of its own strategies and goals. None of these two methods have focused on identifying alternative political patterns that are altered and rejected in order to make the existing order the only possible model of legitimate political life. Adopting a discursive approach, the book, "Power and Knowledge in Iran, the Islamic Era", attempts to demonstrate how and through what mechanism, Islamic discourse highlights and diversifies plural concepts, and how it extends a central concept while projecting it as an absolute, beyond time and place notion. Nonetheless, the expectations resulted from adopting such a framework would go beyond that. Such expectations, being particularly based on the discursive presuppositions, are the evaluation core of this work along with other details of the text