نقدي درون رشته‌اي بر كتاب انسان‌‌شناسي موسيقي

اين مقاله به كتاب انسان شناسي الن مريام (1923ـ1980)، نگاهي منتقدانه دارد در حاليكه، روند تاريخ اتنوموزيكولوژي، اين اثررا به عنوان يكي از مباني هاي اين رشته مورد توجه قرار مي دهد. دانش موسيقي شناسي و ارتباط آن با انسان شناسي بعد از نيمه دوم قرن بيستم، به نوعي در پيوند موسيقي و انسان به تدريج گره خورده است. اين مقاله قصد دارد با درنظرگرفتن محورهاي اساسي و بنيادين «انسان موسيقايي» اين اثر را در نظريه هاي معاصر بررسي نمايد. احتمالا طرح برخي مباني هاي مريام در اين كتاب، امروز براي خود او نيز اگر زنده بود، با چالش هايي مواجه بود. روند اين نقد و بررسي، مقايسه هايي در روش ها و انديشه هاي موسيقي شناسي تطبيقي خواهد داشت كه در يكي دو دهه اخير، دوباره با انجمن‌هاي بين المللي موسيقي احيا گرديده است. اما نگاه اساسي اين مقاله، نقد معاصر درون رشته ي، موسيقي شناسي قومي است كه معتقد به استفاده از نظريه ها و روش هايي مستقل تر از علوم انساني يا علوم اجتماعي است.

This article takes a critical look at Alan Merriam's book Anthropology (1923-1980), while the history of ethnomusicology considers this work as one of the foundations of the field. The knowledge of musicology and its relation to anthropology after the second half of the twentieth century is somehow gradually tied to the connection between music and Human. This article intends to examine this work in contemporary theories by considering the basic and fundamental axes of “Human Musical”. Probably, the design of some of Merriam’s principles in this book, if he were alive today, would face challenges. The process of this critique will have comparisons in the methods and ideas of comparative musicology that have been revived in the last decade or two with international music associations. But the main focus of this article is the interdisciplinary critique within the field of Ethnomusicology, which believes in the use of theories and methods more independent of the humanities or social sciences