شناسايي موانع نهادي توسعه كارآفريني منطقه‌اي در ايران (رويكردي انتقادي به نظام تاريخي سياست‌گذاري كارآفريني)

كارآفريني با تبديل چالش­ ها و مسائل به فرصت­ هايي چون افزايش نرخ اشتغال و درآمد، كاهش جرائم ناشي از بيكاري و فقر و همچنين افزايش خودكفايي به تاثيرگذاري در جوامع مي پردازد. تحقيق حاضر با رويكرد كيفي به شناسايي موانع نهادي توسعه كارآفريني در ايران از منظر تاريخي پرداخته و در همين راستا 10 اثر مرتبط با عدم توسعه يافتگي ايران كه ناظر بر نظام برنامه­ريزي قبل از انقلاب اسلامي در سال 57 بوده انتخاب گرديده و با استفاده از استراتژي تحليل تم و بهره گيري از نرم افزار اطلس تي. آي، در دو مرحله كدگذاري باز و محوري تحليل گرديدند. طبق نتايج بدست آمده ريشه اصلي عدم توسعه يافتگي كارآفريني در ايران را بايستي در گذرگاه تاريخ بررسي نمود و مساعد نبودن محيط كسب و كار در زمان فعلي تنها دليل عدم توسعه يافتگي كارآفريني در كشور نيست. مهم­ترين موانع نهادي شناسايي شده در متون مورد بررسي در 6 طبقه اصلي اداري، اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي، قانوني و مقرراتي، سياسي و شخصي - شناختي قابل دسته بندي است كه بخشي از اين موانع (اداري، اقتصادي، قانوني - مقرراتي، سياسي) در طبقه نهادهاي رسمي و بخشي ديگر (اجتماعي- فرهنگي و شناختي – شخصي) در طبقه نهادهاي غير رسمي قرار مي­گيرد.

Entrepreneurship transforms the challenges of regions into opportunities such as increasing employment and income rates, reducing crimes caused by unemployment and poverty. Clearly, entrepreneurship development is not possible without efficient institutions that respond creatively and entrepreneurially to local and regional issues and challenges. Hence, the purpose of the present study is to identify the institutional barriers to entrepreneurship development in Iran from a historical perspective before the Islamic Revolution of 1979. Therefore, 12 sources related to Iran's underdevelopment have been selected and were analyzed by using the theme analysis strategy and Atlas T software in two stages of open and axial coding. According to the results, the main root of entrepreneurship underdevelopment in Iran should be examined in the course of history, and the unfavorable business environment at the present time is not the only reason for the lack of entrepreneurship development in Iran . The most important institutional barriers identified in the studied texts can be classified into 6 main categories: administrative barriers, economic barriers, social and cultural barriers, legal and regulatory barriers, political barriers, personal and cognitive barriers, which are part of these barriers (administrative, economic, legal-regulatory, political) in the category of formal institutions and another part (socio-cultural and cognitive-personal) in the category of informal institutions.