بررسي و تحليل ويژگي‌هاي خاص دستوري و نگارشي در تفسير سورآبادي

تفسير سورآبادي يكي از كهن‌ترين تفسيرهاي قرآن به زبان فارسي است كه علاوه بر ارزش فكري و محتوايي، از حيث مطالعات زبان‌شناسانه به ويژه دستور تاريخي اهميّت ويژه‌اي دارد. هرچند سورآبادي از زبان فارسي رايج قرن پنجم استفاده كرده، ولي كاربرد واژگان و شيوه به كارگيري آنها در جمله، نثر او را تا حدّي متمايز از ديگر آثار اين قرن كرده است. روش اصلي اين تحقيق توصيفي و تحليلي است و مسأله اصلي تحقيق اين است كه ويژگي‌هاي نادرِ دستوري تفسير سورآبادي چيست. در پايان، اين نتايج به دست آمده كه وجود مختصات سبكي و كاربردهاي مختلف نحوي و صرفي نادر و نيز شيوه نگارش مؤلف، اين اثر ارزشمند را درخور توجّه و تحقيق كرده است. پاره‌اي از نكات و نمونه‌هاي به كار رفته مانند: كاربرد قيدها، صفات و نمونه‌هاي نادر دستوري فقط خاص اين تفسير است؛ مانند كاربرد «ي» نكره با ضمير مبهم «هر» و نيز كاربرد «برخورداري» با امور منفي كه تاكنون كسي به آن اشاره‌اي نكرده است.