استعاره در اشعار كودكانۀ محمود كيانوش و سليمان العيسي

محمود كيانوش «پدر شعركودك ايران» يكي از شاعران معاصر است كه اشعاري ساده و بي‌پيرايه مي‌سرايد. شعر او بازتاب انديشه‌ها و تأملات وي در پيوند و ارتباط ذاتي انسان و طبيعت است. كيانوش شاعري است كه ذهنش سرشار از مسائل مردم است. از ميان آثار كيانوش 8 كتاب مخصوص شعر براي كودكان و نوجوانان است كه عبارتند از: «زبان چيزها»، «طوطي سبز هندي»، «نوك طلايي نقره بال»، «باغ ستاره‌ها»، «بچه‌هاي جهان»، «طاق هفت رنگ»، «آفتاب خانه‌ ما»، «شعر به شعر». اشعار كيانوش را از نظر سطح ادبي مي‌توان قوي‌ترين نمونۀ اشعار به حساب آورد. صورخيال به خصوص تشبيه، استعاره و تشخيص، بن مايۀ اشعار او را تشكيل مي‌دهند. سليمان عيسى از شاعران برجستۀ سوري است كه موضوع غالب اشعار او دربارۀ وطن و حس قومي است. او بخش زيادي از قصايدش را به كودكان و به‌خصوص كودكان زجر كشيده عربي سروده است. او از صورخيالي استفاده مي‌كند كه به سادگي در ذهن كودك رسوخ كند؛ به‌خصوص از جهت انواع استعاره‌‌هاي اسمي، فعلي، مُصرحه و مكنيه. در اين مقاله سعي بر اين است كه اشعار كودكانه دو شاعر فارس و عرب (محمود كيانوش و سليمان العيسي) از ديدگاه استعاره تحليل و بررسي گردد.