اثربخشي آموزش مثبت‌انديشي به شيوه گروهي بر بهبود همدلي و كاهش اضطراب اجتماعي دانشآموزان پسر داراي ناتواني يادگيري

هدف از اين پژوهش اثربخشي آموزش مثبت‌انديشي به شيوه گروهي بر بهبود همدلي و اضطراب اجتماعي دانش آموزان پسر داراي ناتواني‌هاي يادگيري بود. روش پژوهش حاضر نيمه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماري پژوهش شامل كليه‌ي دانش‌آموزان 15-13 سال مبتلا به اختلال يادگيري مراجعه كننده به مراكز آموزشي و باليني شهر كرج در سال تحصيلي98-1397 بود. از بين جامعه آماري 40 دانش‌آموز به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب، و در ادامه هر يك از آن‌ها به روش نمونه‌گيري تصادفي در دوگروه آزمايش (20 نفر) و كنترل (20 نفر) جايگزين شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه همدلي لامونيكا، پرسشنامه اضطراب اجتماعي لاجرسا و آموزش مثبت انديشي بود. آموزش مثبت‌انديشي به صورت 10 جلسه 75 دقيقه‌اي به گروه آزمايش ارائه شد اما گروه گواه آموزشي دريافت نكرد. داده‌هاي پژوهش با استفاده از روش تحليل كوواريانس تك متغيره و چند متغيره مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. نتايج تجزيه و تحليل يافته‌هاي پژوهش نشان داد كه آموزش مثبت‌انديشي در بهبود همدلي و كاهش اضطراب اجتماعي دانش آموزان با ناتواني يادگيري موثر است به گونهاي كه افراد مورد مطالعه در گروه آزمايش در مرحله پس‌آزمون به طور معناداري همدلي بهتر و اضطراب اجتماعي كمتري دارند(0.005 p). با توجه به نتايج بدست آمده از اين پژوهش پيشنهاد مي شود كه از مثبت‌انديشي به عنوان يكي از درمان‌هاي موثر در بهبود همدلي و كاهش اضطراب اجتماعي دانش‌آموزان با ناتواني يادگيري استفاده شود.