تأثير شش هفته تمرين هوازي بر سطوح استراحتي VEGF، تركيب بدني و VO2max در شرايط هايپوكسي نورموباريك (ارتفاع 3000 متر) در زنان داراي اضافه وزن/ چاق

هدف: با توجه به رشد فزايندۀ چاقي و اضافه وزن در سال‌هاي اخير، اين پژوهش با هدف بررسي تأثير تمرين هوازي در شرايط هايپوكسي نورموباريك و نورموكسي بر سطوح استراحتي VEGF و VO2max زنان داراي اضافه وزن / چاق انجام گرفت. روش‌ها: بدين‌منظور 24 زن داراي اضافه وزن (ميانگين و انحراف استاندارد سن، قد و وزن به‌ترتيب 3.7±28.25 سال، 3.01±161.8 سانتي‌متر و 7.18±78.64 كيلوگرم) در گروه تمرين هايپوكسي نورموباريك به مدت 6 هفته و هر هفته 3 جلسه تمرين هوازي در چادر هايپوكسي را انجام دادند و گروه نورموكسي در زماني معادل با زمان تمرين گروه هايپوكسي نورموباريك تمرين هوازي در شرايط نورموباريك داشتند. برنامۀ تمرين شامل 5 دقيقه گرم كردن، 20 دقيقه فعاليت با 60 درصد ضربان قلب بيشينه در هفتۀ اول بود و سپس هر هفته 5 دقيقه به مدت زمان فعاليت افزوده شد.نتايج: تغييرات وزن (0.165p=) و BMI (0.191=p) گروه هايپوكسي نورموباريك در مقايسه با نورموكسي معنادار نبود. ولي تغييرات درصد چربي (0.022=p) و دور كمر (0.031=p) هنگام مقايسۀ دو گروه معنادار بود. تغييرات اكسيژن مصرفي بيشينه (0.008=p) و VEGF (p 0.001) تفاوت معناداري نشان داد. نتيجه‌گيري: افزايش بيشتر و معنادار سطوح استراحتي VEGF در شرايط هايپوكسي نورموباريك نشان‌دهندۀ اهميت فعاليت بدني در كاهش خطر بيماري‌هاي قلبي عروقي و عملكرد اندوتليال عروق در افراد داراي اضافه وزن است.