تأثير هشت هفته تمرين در شرايط هايپوكسي و نورموكسي بر آيريزين و مقاومت به انسولين در مردان داراي اضافه‌وزن

هدف: شيوع چاقي در دنيا به‌عنوان مشكل سلامتي به‌خوبي شناخته‌شده است، همچنين بيماري‌هاي مرتبط با چاقي مانند مقاومت به انسولين، ديابت نوع 2، سندروم متابوليك، پرفشار خوني و بيماري‌هاي قلبي عروقي در دنيا گسترش يافته است. هدف از اين مطالعه بررسي تأثير 8 هفته تمرين در شرايط هايپوكسي و نورموكسي بر سطح آيريزين و مقاومت به انسولين در مردان داراي اضافه وزن بود.روش‌ها: در پژوهش حاضر 14 آزمودني غيرفعال به‌صورت تصادفي به دو گروه هايپوكسي (ميانگين سن 1.63±22 سال و شاخص تودۀ بدني 1.28 ±28.48 كيلوگرم بر متر مربع) و نورموكسي (ميانگين سن 1.34± 22.14 سال و شاخص تودۀ بدني 2.42 ±27.83 كيلوگرم بر متر مربع) تقسيم شدند. هر گروه به مدت 8 هفته با تواتر 3 جلسه در هفته و هر جلسه 45 دقيقه با شدت 60 درصد اكسيژن مصرفي بيشينه در شرايط هايپوكسي (غلظت اكسيژن 14 درصد) و نورموكسي (غلظت اكسيژن 21 درصد) روي چرخ كارسنج تمرين كردند. نمونه‌هاي خوني 24 ساعت قبل و بعد از تمرين گرفته شد. از آزمون تي وابسته و مستقل با سطح معناداري (P≤0.05) براي بررسي فرضيه‌هاي تحقيق استفاده شد.نتايج: داده‌هاي پژوهش افزايش معنا‌دار سطح آيريزين را در دو شرايط هايپوكسي (12درصد) و نورموكسي (8 درصد) نشان داد (P˂0.05). درحالي‌كه مقدار مقاومت به انسولين كاهش معنا‌داري يافت (P˂0.05). همچنين تفاوت معناداري در مقدار آيريزين و مقاومت به انسولين در دو گروه مشاهده نشد (P 0.05). نتيجه‌گيري: با توجه به يافته‌هاي پژوهش، تمرين در شرايط هايپوكسي و نورموكسي با ايجاد تغييرات در سطح آيريزين و مقاومت به انسولين، مي‌تواند در پيشگيري و كاهش عوامل خطرزاي همراه با اضافه وزن و چاقي مؤثر واقع شود.