تبيين رابطۀ هنر و طبيعت در فلسفۀ شلينگ

Explaining the relationship between art and nature in Schelling's philosophy

شلينگ به منظور دست يابي به بنيان مشترك «من» و طبيعت، با ابطال دوگانگي ميان آن دو و اثبات عدم امكان تقليل طبيعت به سلسله علل و معلول هاي مكانيكي، به رويكرد جديدي در فلسفه طبيعت دست مي يابد. او با تلفيق اصل هدف مندي دروني لايب نيتس، يگانه انگاري اسپينوزا و مفهوم كانتي غاييت به برداشت ارگانيك از طبيعت به مثابه يك كل مي پردازد و «من» را بر بنيان اين طبيعت ارگانيك بنا مي نهد. شلينگ به انديشه حيات گرايانه لايب نيتس روي مي آورد تا طرحي از طبيعت به عنوان امري خودسازمان دهنده ارايه دهد و براي غلبه بر دوگانگي هاي فلسفه مدرن از ديدگاه جوهر مشتد او بهره مي برد. بر اساس اين ديدگاه هر جزء بايد در خود كل را داشته باشد و هر واحد بايد مشتمل بر كثرتي نامتناهي باشد، لذا تمايز ميان امر ذهني و عيني در درجه است نه در نوع؛ طبيعت سراسر زنده است و هيچ شي واقعي كاملا غيرارگانيك نيست بلكه تنها در مرتبه پايين تري از ارگانيك است. براي شلينگ والاترين درجه ساماندهي امر نامتناهي چيزي نيست جز خلاقيت هنرمند كه اوج كل قواي ارگانيك طبيعت است. پرسش اصلي اين مقاله پيرامون نقش بنياديني است كه برداشت ارگانيك شلينگ در ماهيت زيبايي شناسي او داشته است، در اين راستا ضمن بررسي تاثير رويكرد حيات گرايانه لايب نيتس به تبيين برجسته سازي فعاليت «من» در نظام انديشه شلينگ پرداخته مي شود.

To achieve the common origin of "I" and nature, Schelling takes a new approach to the philosophy of nature; demonstrating the falsity of dualism between "I" and nature and showing how nature cannot be reduced to a mechanistic series of causes and effects. By integrating Leibniz's principle of inner purposiveness, Spinoza's monism, and the Kantian concept of teleology, he interprets an organic idea of nature as a totality and founds "I" on the ground of this organic nature. Schelling turns to Leibniz's vitalistic philosophy for presents a self-organizing scheme of nature, and he uses the intensive doctrine of substance to overcome the dualism of modern philosophy. In this view, the parts are to be deduced, in a purely analytic way from the whole, and each unit must include an infinite plurality, so the difference between subject and object is in degree, not in type; Nature is all alive, and no real object is entirely inorganic but is only in a lower degree of organic. In Schilling's point of view, the highest degree of organization of the infinite is the creativity of the artist, who is the culmination of all the organic forces of nature. The main question of this essay is about the fundamental role of Schelling's organic interpretation in his aesthetic essence. in this regard, while the impact of Leibniz's vitalistic approach is analyzed, the reinforcement of the activity of "I" in Schilling's system of thought is examined.