طراحي مدل مديريت توسعه در ايران با استفاده از روش مدل‌سازي معادلات ساختاري

Design of Development Management Model in Iran Using Structural Equation Modeling Method

پيدايي قدرت هاي نوظهور، يكي از مختصات و مشخصه هاي مهم چشم انداز بين المللي روزگار جديد است. با توجه به نتايج قابل قبول اين كشورها در ابعاد توسعه، واكاوي ماهيت عملكرد اين كشورها ضرورتي انكار ناپذير بوده كه مي تواند به عنوان الگويي در كشورهاي در حال توسعه مطرح شود. اين پژوهش درصدد است با مطالعه نحوه مديريت توسعه در كشورهاي كره جنوبي، چين و هندوستان مدلي مناسب براي مديريت توسعه در ايران ارايه دهد. با بررسي تاريخي- تطبيقي عملكرد كشورهاي منتخب، مدل مفهومي مديريت توسعه در 5 گروه و 32 زيرشاخص شامل: توسعه اقتصادي (بومي سازي تكنولوژي، توسعه صادرات، آزادسازي و رقابت، جهاني شدن اقتصاد، عدم استفاده از منابع زيرزميني، ايجاد فضاي امن اقتصادي و قوانين تسهيلگر كسب و كار)، توسعه سياسي (شكل گيري احزاب، گسترش فعاليت گروه هاي سياسي، يكپارچگي سياسي، اعتماد شهروندان به حاكميت و مشروعيت)، توسعه فرهنگي- اجتماعي (استفاده از فرهنگ بومي، بهداشت، اشتغال و آموزش هاي اجتماعي، فساد اداري، فاصله قدرت و جمع گرايي)، بوروكراسي (كيفيت بالاي قوانين اداري، شايسته سالاري، تمركززدايي، لغو انحصارات، اندازه مناسب دولت، كيفيت بالاي تصميمات حاكميت در مسايل داخلي و خارجي، پاسخگويي مديران و اجراي دولت الكترونيك) و جهاني شدن (داشتن روابط سازنده با جهان، عضويت در سازمانهاي بين المللي، بي طرفي در مناقشات بين المللي، نگرش نخبگان سياسي به نظام بين الملل و نحوه تعامل با كنشگران غالب بين المللي) طراحي شد. سپس براي اعتباربخشي به مدل، پرسشنامه طراحي شده بين تعداد 56 نفر خبرگان حوزه ي توسعه توزيع شد، و سپس به كمك مدلسازي معادلات ساختاري و نرم افزار SMART PLS، مدل تاييد و ابعاد و زير شاخص هاي مديريت توسعه رتبه بندي شدند. نتايج پژوهش نشان داد به ترتيب توسعه فرهنگي- اجتماعي (فاصله قدرت)، بوروكراسي (كيفيت قوانين)، سياست (شكل گيري احزاب)، اقتصاد (بومي سازي تكنولوژي هاي وارداتي)و جهاني شدن (نگرش نخبگان سياسي به نظام بين الملل)بيشترين نقش را در توسعه يافتگي كشورهاي نوظهور ايفا مي كنند.

The emergence of emerging powers is one of the important characteristics of the international landscape of modern times. The rise of China, India, Brazil, and South Korea has changed the geopolitical paradigms of world politics and is reflected in the international politics of all actors in the international order. Given the acceptable results of these countries in terms of development, the analysis of the nature of the performance of these countries is an undeniable necessity that can be considered as a solution for developing countries in the field of development management