بررسي و نقد راه‌‌حل هورويچ براي پارادوكس دروغگو مطابق نظريۀ حداقلي صدق

پارادوكس دروغگو شامل جمله خودارجاعي است كه مدعي كذب خودش است. براي اين پارادوكس راه‌‌حل‌هاي متعددي ارائه شده كه بخشي از آنها، كنار‌گذاشتن زبان طبيعي و استفاده از زبان‌هاي صوري و مصنوعي را راه‌‌حل اساسي مي‌‌دانند؛ اما شماري از راه‌‌حل‌‌ها نيز مي‌كوشند اين پارادوكس را در زبان‌هاي طبيعي رفع كنند. مسئله مقاله اين است كه چرا راه‌‌حل پل هورويچ به اين پارادوكس طبق نظريۀ حداقلي صدق كه در دسته دوم راه‌‌حل‌ها قرار مي‌گيرد ناقص است. هدف اين پژوهش كه به روش توصيفي- تحليلي انجام گرفته اين است كه نشان دهيم ادعاي هورويچ مبني بر امكان توضيح همۀ كاربردهاي مفهوم صدق با توسل به تمايل ذاتي و زباني ما به قبول همه نمونه‌‌هاي صورت هم‌‌ارزي كافي نيست. پيشنهاد هورويچ براي حل پارادوكس دروغگو، كنار‌گذاشتن نمونه‌هاي صورت هم‌‌ارزي مربوط به جمله‌هاي خود‌ارجاع است. نتيجه اينكه اين پاسخ نه‌تنها نمي‌‌تواند پاسخ مناسبي براي اين پارادوكس باشد، بلكه پذيرفتن اين راه‌حل به معناي ناقص‌بودن تبيين و توضيحي است كه نظريۀ حداقلي دربارۀ مفهوم صدق ارائه مي‌‌دهد.