بررسي مقايسه‌اي زمينه‌هاي گرايش به جسم‌انگاري معاد در اسلام و مسيحيت

برخي انديشمندان مسلمان و مسيحي با نگاهي يگانه‌انگارانه به انسان، تصويري صرفاً جسماني از معاد ارائه مي‌دهند. تبيين‌هاي جسم‌انگارانه از معاد در فضاي اسلامي و مسيحي اين تصور را پديد مي‌آورد كه آيا انديشمندان هر دو مذهب، مسيري يكسان را پيموده‌اند. بررسي زمينه‌هاي يگانه‌‌انگاري و جسم‌انگاري معاد در فضاي اسلامي و مسيحي، نقاط اشتراك و افتراق اين انديشمندان را نمايان مي‌سازد. در اين نوشتار با مطالعۀ آثار جسم‌انگاران اسلامي و مسيحي، به انگيزۀ گرايش آنان توجه شد و اين نتيجه به دست آمد كه زمينه‌هاي شكل‌گيري انديشۀ جسم‌انگاري در فضاي اسلامي و مسيحي، متفاوت از يكديگر است. انديشمندان اسلامي به دليل وجود نصوص فراوان دربارۀ معاد‌ جسماني، آن را مسلم دانسته و از‌اين‌رو براي اثبات معاد جسماني، حقيقت انسان را به جسم و جسماني فروكاسته‌اند؛ اما در فضاي مسيحي، به سبب رشد علوم تجربي و نگاه فيزيكاليستي به پديده‌هاي عالم، در ايدۀ دوگانه‌انگاري انسان خدشه وارد شده است؛ از‌اين‌رو انديشمندان غربي براي اثبات معاد به تبيين‌هاي جسم‌انگارانه از معاد روي آورده‌اند. در فضاي ‌‌اسلامي رشد انديشه‌هاي فلسفي و علوم عقلي سبب شد دوگانه‌انگاري و نفي تبيين‌هاي جسم‌انگارانه تثبيت گردد؛ اما در فضاي ‌مسيحي رشد مكتب‌هاي عقلي و فلسفي، عامل نفي دوگانه‌انگاري و گرايش به تبيين‌هاي مادي‌انگارانه از انسان و به تبع آن معاد گشت.