كليدواژه :
آينده پژوهي , امتداد حال , تحريم , سناريو , ايران
چكيده فارسي :
مسئله اصلي در اين مقاله معرفي، نقد و آسيب‌شناسي الگوي امتداد حال در آينده‌پژوهي است. عموم مطالعات آينده‌پژوهي با تمركز بر روندها و رويدادهاي گذشته و حال و ابتناء تصورات بر گذشته و حال، ناانديشيده‌ها، آينده‌هاي آشنا و پيش‌بيني نبوغ‌آميز را در چرخه آينده‌سازي وارد نمي‌كند. اين در حالي است كه رقابت، پيچيدگي، تناقض، آشوب، تحولات فزاينده، نقش رو به رشد علم و عدم قطعيت از پيش‌ران‌هاي اصلي آينده هستند و باعث مي‌شوند محدود كردن آينده‌پژوهي به مطالعه روندها، رويدادها و تصورات امروزي با ريسك جدي مواجه شود. با اين وجود آينده‌پژوهي رايج، امكان آينده‌سازي و بديل‌هاي مختلف در قالب سناريوها را براي دولت‌ها فراهم مي‌كند و از اين حيث تكامل‌يافته‌تر از مطالعات تبيينياست كه تنها يك آينده مشخص را پيش‌بيني مي‌كند. با اين مقدمه پرسش پژوهش عبارت است از: الگوي رايج در آينده‌پژوهيِ سياست خارجي دولت‌ها چيست و چه محدوديت‌هايي بر آن حاكم است؟ در پاسخ اين است كه: امتدادِ حال،[1] الگوي رايج در آينده‌پژوهي رفتار دولت‌ها در سياست خارجي است. در اين الگو اما نقش آينده‌هاي آشنا، پيش‌بيني‌هاي نبوغ‌آميز و ناانديشيده‌ها ناديده گرفته مي‌شوند. الگوي امتداد حال در آينده‌پژوهي با مثالي از تحريم‌هاي امريكا عليه ايران تا 2020 نشان داده خواهد شد. روش پژوهش، سناريونويسي مبتني بر الگوي امتداد حال است.
چكيده لاتين :
The main issue in this article is the introduction, critique and pathology of the extent present model in future research. Future studies are generally limited to studying trends and events identified in the past and present, as well as the development of today's imagination for the future, but it is considered as an unfinished project. Future studies do not entail familiar future, unthoughtful future and genus forecasting in the future cycle. At the same time, competition, complexity, contradiction, turmoil, increasing developments, the growing role of science, and uncertainty are among the main drivers of the future, and limiting future research to the study of current trends, events, and perceptions poses a serious risk. Nonetheless, futures studies provide for the states to make desirable future, and therefore is more advanced than explanatory studies. Our main question is: What is the common pattern in the future study of states behavior in foreign policy and what are the restrictions on it? In response to this hypothesis, the pattern in the future studies of states behavior in foreign policy is extent present, and in this model, the role of familiar future, genius forecasting and unthoughtful future in scenarios making are not clear. The pattern of the extent present will be shown in the future with an example of US sanctions against Iran until 2020. The research method is scenario writing based on the extent present pattern.
