سنجش تاب آوري زيستي رودخانه با مدل‌هاي هوش مصنوعي(مطالعه موردي رودخانه علي آباد)

تاب‌آوري طيف به‌هم‌پيوسته‌اي از ارتباطات بين محيط، رودخانه و واكنش اكوسيستم به تغييرات وارد شده را براي حفظ پايداري نشان مي‌دهد؛ لذا بررسي ميزان تاب‌آوري رودخانه، براي برنامه‌ريزي و مديريت منابع آب مهم و مؤثر است. با توجه به ارتباط تاب‌آوري زيستي به تغيير پارامترهاي كيفي و كمي از مدل‌هاي هوش مصنوعي، بيان ژن ماشين بردار پشتيبان و هيبريد موجكي براي پيش‌بيني وضعيت ارتباطي آب رودخانه علي‌آباد در ايستگاه لوارك و در بازة زماني ده ساله استفاده و نتايج با شاخص تاب‌آوري سنجيده شد. مدل‌هاي هيبريدي نسبت به غيرهيبريدي، عملكرد دقيق‌تر و خطاي كمتري را با حذف نويز نشان دادند؛ چنانكه سناريوي 4 با تركيب روي و اكسيژن بيوشيميايي و دبي در سري زماني با نتايج صحت‌سنجي ضريب نش ساتكليف (0/98)، جذر ميانگين مربعات خطا (0/05) و ميانگين قدرمطلق خطا (0/10) در مدل هيبريد موجك بردار پشتيبان بهترين پيش‌بيني را نشان داد. نتيجة هيبريد موجك بيان ژن با ضريب نش ساتكليف (0/94)، جذر ميانگين مربعات خطا (0/70) و ميانگين قدرمطلق خطا (0/20) در سناريو 4 تأكيدي بر تأثير مثبت مدل‌هاي هيبريدي نسبت به مدل‌هاي كلاسيك در پيش‌بيني بود. نتيجة كلي تحقيق نشان داد رودخانه در شرايط سنجش تاب‌آور است و پيش‌بيني مدل‌هاي هيبريدي با اندازه‌گيري‌ها همخواني دارد.

no abstract