تعيين مناطق مناسب تغذيه مصنوعي آب‌ زيرزميني دشت تسوج با استفاده از مدل‌هاي تصميم‌گيري چند معياره AHP و ANP

در چند دهة اخير، با افزايش رشد جمعيت و به دنبال آن افزايش نياز آبي كشور، تعادل منابع آبي در معرض تهديد قرار گرفته است. با توجه به اين‌كه اكثر نيازهاي آبي در كشور ايران، از طريق آبخوان‌ها تأمين مي‌شود، لذا در اين ميان اطلاع از وضعيت آبخوان‌ها مي‌تواند در مديريت مناسب منابع آب منطقه كمك كند. سنجش از دور (RS) و سيستم اطلاعات جغرافيايي (GIS) نقش بسيار مهمي در شناسايي آب‌هاي زيرزميني كه از مهم‌ترين منابع تامين آب در سراسر جهان است، دارد. در اين پژوهش با استفاده از GIS و RS و مدل‌هاي تصميم‌گيري چند‌معياره، پهنه‌هاي مستعد پتانسيل آب‌هاي زيرزميني محدوده دشت تسوج شناسايي شد. با توجه به نتايج به دست آمدة پهنه‌هاي مستعد ذخيره‌سازي آب‌هاي زيرزميني در چهار كلاس خوب، متوسط، ضعيف و خيلي‌ ضعيف طبقه‌بندي شد كه نتايج به دست آمده با تراكم چاه‌هاي بهره‌برداري مورد ارزيابي قرار گرفت. نتايج نشان داد كه مدل ANP نسبت به مدل AHP از كارايي بهتري برخوردار بود. با توجه به نتايج دو مدل AHP و ANP مناطق مخروط افكنه با دارا بودن ضخامت آبرفت، قابليت انتقال و هدايت هيدروليكي بالا و عمق آب زيرزميني متوسط، بهترين مناطق براي پتانسيل آب زيرزميني هستند، به‌طوري كه مناطق مناسب مستعد ذخيره‌سازي آب‌زيرزميني (پتانسيل آب زيرزميني) 33/07 درصد، مناطق متوسط 29/41، مناطق ضعيف 25/91 و مناطق خيلي ضعيف 11/58 درصد از مساحت دشت تسوج را به خود اختصاص داده‌اند. همچنين مقدار تراكم نيز در كلاس متوسط براي مدل AHP و ANP به‌ترتيب برابر 0/648 و 0/458 است كه داده‌هاي ميداني و اطلاعات مربوط به چاه‌هاي پيزومتري و تراكم بالاي چاه‌هاي بهره‌برداري نيز صحت خروجي اين نتايج را تأييد كرد.

no abstract