تشخيص خودكار ندول‌هاي ريوي با استفاده از آنتروپي فازي-تيساليس و ماشين بردار پشتيبان

ندول‌هاي ريوي بافت اوليه سرطان ريه هستند. طراحي سيستم تشخيص به كمك كامپيوتر مي‌تواند جهت بالا بردن دقت متخصص در زمينه ي تشخيص و توصيف اين بافت به كار رود. در سال هاي اخير پژوهش هايي در اين زمينه صورت گرفته با اين حال سيستم هاي CAD كنوني با حساسيت كم داراي مثبت كاذب بالايي هستند. بنابراين هدف اصلي اين پژوهش توسعه ي سيستم CAD اي است كه قادر باشد مكان اكثر ندول ها را تا جايي كه امكان دارد تشخيص دهد و در كنار اين امر تعداد مثبت كاذب آن كم باشد. قطعه‌بندي تصوير ريه و تشخيص ندول گام هاي اصلي اين پژوهش هستند. در گام قطعه‌بندي، تركيب روش هاي آنتروپي فازيتيساليس و آستانه‌گذاري مورد استفاده قرار مي گيرند. در مرحله تشخيص ندول، ويژگي‌هاي شدت روشنايي و هندسي ندول استخراج مي شوند و نواحي مشكوك با كمك ماشين بردار پشتيبان مشخص مي گردد. استفاده از ويژگي هاي شدت روشنايي باعث افزايش حساسيت مي شود درحالي كه به كارگيري ويژگي هاي هندسي باعث كاهش مثبت كاذب مي شود.  به‌منظور ارزيابي روش پيشنهادي، از تصاوير مجموعه داده هاي LIDC و تابا استفاده شده است. حساسيت طبقه‌بندي حاصل 92% به دست آمده است. نتايج به دست آمده در مقايسه با نتايج گزارش شده توسط ساير مقاله ها، مفيد بودن اين پژوهش را نشان مي‌دهد.