نقش اقامتگاه هاي بومگردي در توسعه گردشگري قومي در زمان بحران: مطالعه موردي استان گيلان

ﺷﯿﻮع وﯾﺮوس ﮐﺮوﻧﺎ ﺗﺎﺛﯿﺮات ﮔﺴﺘﺮدهاي ﺑﺮ زﯾﺴﺖ ﻣﯿﻠﯿﺎردﻫﺎ ﻧﻔﺮ در ﺟﻬﺎن ﮔﺬاﺷﺘﻪ و ﺑﺎ اوﻟﻮﯾﺖ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﺤﺚ ﺳﻼﻣﺖ ﻋﻤﻮﻣﯽ و ﺷﮑﻞ ﮔﯿﺮي ﻣﻔﺎﻫﯿﻤﯽ ﻫﻤﭽﻮن ﺧﻮد ﻗﺮﻧﻄﯿﻨﻪ ﺳﺎزي، ﻓﺎﺻﻠﻪﮔﺬاري ﻓﯿﺰﯾﮑﯽ و ﻣﻨﻊ ﺳﻔﺮ ﺑﺮ ﺻﻨﻌﺖ ﮔﺮدﺷﮕﺮي ﺗﺄﺛﯿﺮ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ. اﯾﻦ ﭘﮋوﻫﺶ ﺑﺎ روﯾﮑﺮدي اﻧﺴﺎن ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ و ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺣﺴﺎس ﺑﻪ ﺟﻨﺴﯿﺖ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﭘﺎﺳﺨﮕﻮﯾﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﭘﺮﺳﺶ اﺳﺖ ﮐﻪ دﻻﻟﺖﻫﺎي ﺑﺤﺮان ﮐﺮوﻧﺎ در اﮐﻮﺗﻮرﯾﺴﻢ (ﺑﻪ ﻃﻮر ﺧﺎص اﻗﺎﻣﺘﮕﺎهﻫﺎي ﺑﻮﻣﮕﺮدي) ﭼﻪ ﺑﻮده و ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺳﺎزﻣﺎن در دوران رﮐﻮد ﻧﺎﺷﯽ از ﺷﯿﻮع وﯾﺮوس ﺑﺎ ﭼﻪ ﻣﮑﺎﻧﯿﺴﻢﻫﺎﯾﯽ ﺑﺎزﻧﻤﺎﯾﯽ و ﻋﻤﻠﯿﺎﺗﯽ ﺷﺪه اﺳﺖ؟ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺑﻪ دﺳﺖ آوردن دادهﻫﺎي اﯾﻦ ﭘﮋوﻫﺶ ﮐﯿﻔﯽ از ﺗﮑﻨﯿﮏ ﻣﺮدمﻧﮕﺎري ﻣﺠﺎزي (ﺑﺎ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﺑﺮ ﻣﺸﺎﻫﺪه آﻧﻼﯾﻦ) اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪه اﺳﺖ. در اﯾﻦ راﺳﺘﺎ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﻧﻤﻮﻧﻪ ﮔﯿﺮي ﻫﺪﻓﻤﻨﺪ ﺑﺎ 32 ﻣﺪﯾﺮ زن اﻗﺎﻣﺘﮕﺎهﻫﺎي ﺑﻮﻣﮕﺮدي اﺳﺘﺎن ﮔﯿﻼن ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻧﯿﻤﻪ ﺳﺎﺧﺘﺎر ﯾﺎﻓﺘﻪ اﻧﺠﺎم ﺷﺪه اﺳﺖ. ﻣﺮاﮐﺰ ﺑﻮﻣﮕﺮدي ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ ﺑﺎزﯾﮕﺮ ﺻﻨﻌﺖ ﮔﺮدﺷﮕﺮي ﻗﻮﻣﯽ، ﺑﺴﺘﺮﺳﺎز ﺗﻮﺳﻌﻪ ﭘﺎﯾﺪار روﺳﺘﺎﯾﯽ ﺑﻮده و ﻓﺮاﯾﻨﺪ ﺗﻮاﻧﻤﻨﺪﺳﺎزي زﻧﺎن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ ﮐﻨﺸﮕﺮ اﯾﻦ ﻋﺮﺻﻪ را ﺗﻘﻮﯾﺖ ﻧﻤﻮده اﺳﺖ. ﻣﺪﯾﺮان اﻗﺎﻣﺘﮕﺎه ﻫﺎي ﺑﻮﻣﮕﺮدي ﻣﻮرد ﭘﮋوﻫﺶ در ﮐﻨﺎر دﻏﺪﻏﻪ ﻣﻌﺎش، ﺑﺎ اوﻟﻮﯾﺖ ﻗﺮار دادن ﺷﻨﺎﺳﺎﻧﺪن و ﺗﺮوﯾﺞ ﺷﺎﺧﺼﻪﻫﺎي ﻓﺮﻫﻨﮓ و ﻫﻨﺮ ﺑﻮﻣﯽ ﺑﻪ ﺑﺎزﻧﻤﺎﯾﯽ ﻓﻮﻟﮑﻠﻮر ﮔﯿﻼن ﮐﻤﮏ ﺷﺎﯾﺎﻧﯽ ﻧﻤﻮده و ﻓﺮاﯾﻨﺪ ﯾﺎدﮔﯿﺮي ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ را در دوران ﺗﻌﻄﯿﻠﯽ ﻧﺎﺷﯽ از ﺑﺤﺮان ﮐﺮوﻧﺎ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﯽ ﻓﺮﺑﻪﺗﺮ در ﻋﺮﺻﻪ ﻣﺠﺎزي اداﻣﻪ دادهاﻧﺪ. ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ ﻣﺮاﮐﺰ ﺑﻮﻣﮕﺮدي ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎي ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺳﺎزﻣﺎن ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﺴﺘﻤﺮ در ﺳﻪ ﺑﻌﺪ ﺗﺼﻮﯾﺮﺳﺎزي ذﻫﻨﯽ، درﮔﯿﺮي ﻋﻤﯿﻖ ذﻫﻨﯽ و ﺗﻘﻮﯾﺖ وﻓﺎداري ﻣﺸﺘﺮﯾﺎن ﺑﻪ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﻣﺤﺘﻮا در رﺳﺎﻧﻪﻫﺎي ﻣﺠﺎزي اﻫﺘﻤﺎم ورزﯾﺪﻧﺪ. ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺑﻬﺒﻮد ﻋﻤﻠﮑﺮد ﺻﻨﻌﺖ ﮔﺮدﺷﮕﺮي ﻗﻮﻣﯽ در زﻣﺎن ﺑﺤﺮان، ﺗﻘﻮﯾﺖ ﺷﺎﺧﺺﻫﺎي ﮔﺮدﺷﮕﺮي ﻣﺠﺎزي ﺑﺎ ﻣﺤﻮرﯾﺖ ﺑﻬﺮهﮔﯿﺮي ﻣﺮاﮐﺰ ﺑﻮﻣﮕﺮدي از ﺗﮑﻨﯿﮏﻫﺎي واﻗﻌﯿﺖ ﻣﺠﺎزي و واﻗﻌﯿﺖ اﻓﺰوده ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻣﯽﺷﻮد.