چارچوبي براي پژوهش پيرامون كودكان و رسانه‎ هاي نوين

رسانه‏اي شدنِ بيش از پيش فرهنگ كودكي ضرورت توجه جدي به پژوهش در اين حوزه را مي‎طلبد. مطالعه نسبت بين كودك و رسانه موضوعي بين رشته‎اي است كه بايد مقولات بسياري را مدنظر قرار دهد. در اين مقاله با رويكرد توصيفي تحليلي به معرفي رويكردهاي مختلف براي مطالعه كودك و رسانه و ارزيابي آنان مي‏پردازد. رويكرد پژوهش بر روي محيط رسانه‌اي كودكان مي‌تواند كودك‌محور و يا رسانه‌محور باشد يعني در يكي كودك موضوع اصلي و رسانه زمينه بررسي است و در ديگري برعكس. البته در نهايت همين بافت‌هاي كودكي هستند كه معاني را شكل مي‌دهند.آن دسته از كاربردها و تأثيرات رسانه نيز به نوبه خود به تجربيات كودكي شكل مي‌بخشند. براي بهره بردن از مزاياي هر دو رويكرد مي‏توان به نظريات مرتبط با مدرنيته متأخر به عنوان ابزاري براي استحكام بخشيدن به رويكردهاي كودك‌محور و رسانه‌محور توجه كرد. اين نگاه موجب مي‎شود بتوانيم از مزاياي هر دو رويكرد بهره‌مند شويم و در عين حال برمحدوديت‌هاي هريك فائق آييم، آنهم نه تنها از طريق فهم اينكه هركدام از اين دو رويكرد چگونه بخش مهمي از بافت ديگري را تشكيل مي‌دهد بلكه از طريق فهم فرايندهاي عام تغييرات اجتماعي كه هم محيط رسانه‌‌ها و هم محيط كودكان را تحت تأثير قرار مي‌دهد.