تأثير تمرينات پلايومتريك بر فعاليت الكترومايوگرافي عضلات ابداكتور و اداكتور هيپ در زنان داراي نقص غلبه ليگاماني: كارآزمايي باليني تصادفي كنترل‌شده

اهداف: پارگي ليگامان صليبي قدامي يكي از متداول‌‌ترين آسيب‌‌هاي غيربرخوردي اندام تحتاني بين ورزشكاران است. نقص غلبه ليگاماني به ‌عنوان يكي از عوامل قابل ‌‌تعديل اين آسيب به شمار مي‌رود؛ بنابراين هدف پژوهش حاضر بررسي تأثير تمرينات پلايومتريك بر فعاليت الكترومايوگرافي عضلات ابداكتور و اداكتور هيپ در زنان داراي نقص غلبه ليگاماني است. مواد و روش‌ها: تحقيق حاضر از نوع كارآزمايي باليني تصادفي است. جامعه آماري شامل 24 زن ورزشكار داراي نقص غلبه ليگاماني، با زاويه والگوس دايناميك زانو بيش از 12 درجه بود كه به صورت هدفمند وارد تحقيق‌ شده و به ‌صورت تصادفي به دو گروه آزمايش و كنترل تقسيم شدند. گروه آزمايش، تمرينات پلايومتريكي همراه با فيدبك كلامي را به مدت هشت هفته انجام دادند و گروه كنترل به تمرينات عادي باشگاهي خود پرداختند. فعاليت فيدفورواردي و فيدبكي عضلات ابداكتور (عضله سريني بزرگ، سريني مياني و تنسورفاشيالاتا) و اداكتور (ادكتورلانگوس) هيپ در اين افراد حين پرش كانترموومنت تك‌پا 100 ميلي‌ثانيه قبل و بعد از تماس پا با زمين ارزيابي شد. از آزمون‌‌هاي تحليل كوواريانس چندمتغيره و تي زوجي براي تحليل داده‌‌ها استفاده شد (p 0/05). يافته‌ها: در گروه آزمايش يافته‌ها به ‌صورت معنا‌داري در فعاليت فيدفورواردي و فيدبكي عضلات سريني افزايش و در فعاليت فيدفورواردي عضله اداكتور لانگوس كاهش را نشان داد (p 0/05)، اما در گروه كنترل تغيير معنا‌داري مشاهده نشد (p 0/05). همچنين با مقايسه ميانگين نتايج دو گروه آزمايش و كنترل تفاوت معنا‌داري در فعاليت فيدفورواردي عضلات سريني مشاهده شد (p 0/05). نتيجه‌گيري: نتايج تحقيق حاضر نشان داد كه نه‌تنها يك برنامه هشت هفته‌اي پلايومتريك همراه با فيدبك كلامي مي‌‌تواند فعاليت الكترومايوگرافي عضلات ابداكتور و اداكتور هيپ را در افراد با والگوس دايناميك زانو بهبود بخشد، بلكه چنين برنامه‌‌اي مي‌‌تواند موجب بهبود در كينماتيك اندام تحتاني اين افراد شود و از اين طريق عوامل خطر قابل ‌‌تعديل آسيب ACL را كاهش دهد و از آسيب آن جلوگيري كند.