اثربخشي انزواي اجتماعي، تنهايي و هويت ديني سالمندي بر از خود بيگانگي اجتماعي آنها (مورد مطالعه: آسايشگاه هاي سالمندي شهر رشت)

اين مطالعه با هدف بررسي مدل نظري رابطه تنهايي ، هويت ديني و انزواي اجتماعي سالمندي بر ابعاد مفهومي از خود بيگانگي اجتماعي آنها در جامعه آماري مربوط به آسايشگاه هاي شهر رشت در سال 1398 انجام گرفته است.روش آماري بر مبناي مدل رگرسيون چندگانه و تحليل مسير است. جامعه آماري شامل شش آسايشگاه بود كه عبارتند از: معلولين، كوثر، شاليزار، مريم، رنگين كمان زندگي و ماندگاركه بصورت شبانه روزي اداره مي شد.بطور كلي تعداد 603 سالمند در آن آسايشگاه ها ساكن بودند كه بر اساس جدول نمونه گيري مورگان و كريسي تعداد 235 انتخاب شدند. در نتيجه متغير انزواي اجتماعي داراي بيشترين تأثير در گرايش سالمندان به طرف از خود بيگانگي اجتماعي بود و شاخص هويت ديني داراي كمترين تأثير بود. درنتيجه سالمندان به دليل تمايل اندك به دو شاخص تنهايي و انزواي اجتماعي بيشتر به طرف متغير تابع از خود بيگانگي اجتماعي ميل داشتند بر عكس تأثير هويت ديني سالمندان كه عميق و اساسي بود.