درآمدي انسان‌شناختي بر نقش دولت در اخلاق با تاكيد بر وصف «آكراسيا»

مطالعه دولت و كاركردهاي آن از منظر انسان‌شناختي مبتني بر طبيعت و اوصاف انسان مي‌تواند از دقيق‌ترين شيوه‌هاي پژوهش در اين حوزه قلمداد شود. به عقيده طيفي از فلاسفه، «آكراسيا» يكي از اوصافي است كه غالباً در رفتار انسان‌ها رخ مي‌دهد؛ به معناي «نا خويشتن‌داري» است و به وصف انسان در «مرحله عمل» اشاره مي‌كند كه مطابق آن خِرد، تحت تأثير اميال و غرايز قرار گرفته و در نتيجه فرد نمي‌تواند مطابق «بهترين حكم خِرَد خود» عمل كند. چنين جزئي از عوامل مؤثر بر كنش انسان، باب جديدي از تحليل در زمينه پرچالش مباني و محدوده مداخلات دولت در حوزه اخلاق مي‌گشايد و نشان مي‌دهد كه چگونه تحت تأثير اين گزاره، كاركردهاي دولت توضيح داده مي‌شوند. رويكرد انسان‌شناختي به كاركردهاي اخلاقي دولت علي‌رغم اهميت خود، رويكرد جديدي است كه در آثار حقوقي سابقه چنداني ندارد. اين مقاله مبتني بر داده‌هاي فلسفي تلاش مي‌كند ضرورت چنين رويكردي و بخشي از تأثير آن را بررسي كند. آكراسيا نشان مي‌دهد نظريات مطرح در حوزه كاركرد اخلاقي دولت كمال‌گرايي و بي‌طرفي هركدام به دليل ناديده‌گرفتن بخشي از فرايند عمل در انسان مخدوش هستند. آكراسيا، حداقلي از كاركردهاي اخلاقي را كه لازمه زيست بهتر جمعي است، اثبات مي‌كند. رد يا اثبات كمال‌گرايي و بي‌طرفي به‌صورت كلي در حوزه مطالعه حاضر نيست و غرض نشان‌دادن بخشي از رابطه دولت و انسان مبتني بر وصف آكراسياست.