مؤلفه‌هاي معنايي واژه «فرح» در گفتمان قرآن كريم با تأكيد بر روابط هم‌نشيني

يكي از مهم‌ترين محورهاي پژوهش قرآني، كشف و تبيين دقيق معاني آيات و گزاره هاي متشابه است و فهم و دريافت معاني آيات قرآن، بدون شناخت و درك معاني واژگان، ممكن نيست؛ بررسي روابط هم‌نشيني ساخت هاي مختلف يك واژه به تدوين چارچوبي روشن براي معناي غالبي اين ساخت ها مي پردازد، باتوجه‌به چنين ضرورتي، پژوهش پيش رو با استفاده از روش توصيفي، تحليلي و بهره‌گيري از آيات و روايات و تفاسير اماميه، ضمن بررسي هم‌نشين‌ها و ارتباط واژه «فرح» با واژگاني همچون «اتي»، «سوء»، «فضل»، «نصر» و تحليل محتواي آن‌ها و سياق آياتي كه واژه «فرح» در آن‌ها استعمال شده به تبيين معناي فرح، جايگاه آن در قرآن كريم، مفاهيم مرتبط با آن و استخراج وجوه معنايي آن از قرآن كريم پرداخته است، نتايج پژوهش حاكي از آن است كه در قرآن كريم، باتوجه‌به سياق آيات، مفهوم فرح دو معناي متفاوت دارد، «فرح» به معناي خوشي در هم‌نشيني با واژگاني همچون «اتي» و «سوء» بيان‌كننده لذت هاي زودگذر و غالباً نتيجه خواسته هاي انساني است؛ اما «فرح» به معناي بهروزي در هم‌نشيني با واژگاني همچون «فضل» و «نصر» و درنتيجه نياز انسان، شكل‌گرفته و بر برخورداري از ارزش‌هاي والاي انساني در پرتو ارتباط با خالق هستي و داشتن معنا و هدف در زندگي دلالت دارد.