تحليل عناصر ربط زماني در متن ترجمه‌هاي نهج‌البلاغه (نمونۀ موردي: ترجمۀ دشتي، فاضل لنكراني، فقيهي و فيض‌الإسلام)

عوامل ربطي يا پيوندي به مجموعه عناصر زباني اطلاق مي‌شود كه باعث پيوستگي و اتصال واژگان به خصوص جملات مي‌گردد، اين عوامل بين دو جمله يا اول آن‌ها قرار مي‌گيرند و آنان را به يكديگر پيوند مي‌دهند. مهم ترين طبقه‌بندي عناصر ربط ازديدگاه هليدي و رقيه حسن در چهار نوع زماني، افزايشي، سببي و نقيضي نمود مي‌يابد. عنصر ربط زماني انواع مختلفي نظير: ربط زماني ترتيبي، ربط زماني همزماني، ربط زماني ارجاعي و ربط زماني انجامي دارد. در اين مقاله با استفاده از روش توصيفي–تحليلي به بررسي عناصر ربط زماني در متن ترجمه‌هاي انتخابي از نهج‌البلاغه(دشتي، فاضل لنكراني، فقيهي و فيض‌الإسلام) و چگونگي نمود انسجام و پيوستگي در بافت آنها با آوردن نمونه‌هاي پراكنده پرداخته شده است. در اين عامل، زمان و توالي زماني نقشي اساسي در پيوند جمله‌هاي متن مبدا با متن مقصد دارند. در نهايت عناصر ربط زماني به كار رفته در نمونه‌هاي انتخابي بيشتر ساختار معنايي جملات را به يكديگر مرتبط كرده بودند، اگر چه اين عناصر در بيشتر نمونه‌ها نمود ظاهري داشتند اما با تعمق بيشتر در مثال ها و ترجمه هاي ذكر شده مي‌شود دريافت كه اين عناصر گاهي عليرغم نداشتن نمود ظاهري، ساخت معنايي و مفهومي عبارت و متن را به يكديگر گره زده‌اند.