ارزيابي محدوده پراكنش و پيوستگي ساختاري لكه‌هاي زيستگاهي چهار گونه از گاوسانان (Bovidae) در استان فارس

علف خواران بزرگ جثه، اساس رويكردهاي حفاظتي گونهمحور و مكانمحور در كشور هستند. موفقيت اين رويكردها منوط به كاهش تهديدات ژنتيكي ناشي از انزواي گونه‌ها در زيستگاه‌هاي كليدي است. در مطالعه حاضر محدوده پراكنش و پيوستگي لكه‌هاي زيستگاهي در گوسفند وحشي (Ovis gmelini)، بز وحشي (Capra aegagrus)، آهوي ايراني (Gazella subgutturosa)، و جبير (Gazella bennettii) با استفاده از الگوريتم حداكثر آنتروپي و مدل پيوستگي مسيرهاي حداقل هزينه فاكتوريل نقشه‌سازي شد. نتايج نشان داد اگرچه پراكنش گونه‌ها تحت تأثير فاكتورهاي متفاوتي قرار دارد، مناطق تحت حفاظت، ناهمواري سيماي سرزمين، و علفزارها مهم‌ترين متغيرها در پراكنش گونه‌ها هستند. بسياري از لكه‌هاي زيستگاهي در محدوده مناطق تحت حفاظت قرار گرفت كه مي‌تواند ناشي از مقاومت محيطي زياد در خارج از مناطق باشد. به رغم پيوستگي ساختاري مناسب در برخي از گونه‌ها، قرارگرفتن نسبت زيادي از كريدورهاي مهاجرتي در خارج از مناطق تحت حفاظت و ردپاي انسان در زيستگاه مي‌تواند عملكرد كريدورهاي پيش‌بيني شده را كاهش دهد. انتخاب زيستگاه‌هاي كليدي و كريدورهاي مهاجرتي با نرخ جابه‌جايي بالا به عنوان مناطق تحت حفاظت مشاركتي نقش مهمي در افزايش كارايي شبكه حفاظتي موجود دارد. نتايج به دست آمده نشان مي‌دهد كه حفاظت از علف خواران، نيازمند مديريت يكپارچه در سطح سيماي سرزمين با هدف برقراري پيوستگي عملكردي بين مناطق است.