اثر محافظتي بربرين كلرايد و تمرين هوازي بر مسيرNrf2/HO-1 ، و PPARγ كبدي موش‌هاي صحرايي ديابتي با استرپتوزوتوسين

زمينه و هدف: افزايش شيوع بيماري هاي متابوليك (مثل: ديابت و چاقي) به طور جدي سلامت انسان و ايمني زندگي را در سراسر جهان تحت تأثير قرار داده است. يافتن داروهاي موثر با تركيبات طبيعي و فعاليت ورزشي براي درمان بيماري هاي متابوليك از اهميت بالايي برخوردار است. هدف از پژوهش حاضر بررسي اثر مصرف بربرين كلرايد با تمرين هوازي بر بيان ژن Nrf2، HO-1 و PPARγ كبدي موش هاي صحرايي ديابتي با استرپتوزوتوسين (STZ) مي باشد. روش كار: در اين مطالعه تجربي، 32 موش صحرايي نر ويستار به طور تصادفي به چهار گروه (8=n): ديابت (DM)، ديابت-بربرين (BDM)، ديابت-تمرين هوازي (TDM)، ديابت-تمرين هوازي-بربرين (TBDM) تقسيم شدند. ديابت با تزريق STZ در موش هاي نر القا شد. بربرين كلرايد (mg/kg/day 30) يك بار در روز به صورت خوراكي با گاواژ خورانده شد. گروه هاي تمرين به مدت شش هفته برنامه تمرين هوازي فزاينده (18-10 متر در دقيقه، 40-10 دقيقه در روز، پنج روز در هفته) را روي تردميل انجام دادند. يافته ها: بيان Nrf2 و HO-1 در گروه هاي BDM (به ترتيب p=0.027 و p= 0.038)، TDM (به ترتيب p=0.022 و p=0.028) و TBDM (به ترتيب p=0.000 و p=0.000) افزايش معني داري داشت. اين افزايش در گروه هاي TBDM نسبت به BDM (به ترتيب p=0.034 و p=0.034) و TDM (به ترتيب p=0.043 و p=0.046) نيز مشاهده شد. PPARγ در گروه هاي TDM ( p=0.046) و TBDM ( p=0.001) افزايش معني داري داشت. نتيجه گيري: بربرين كلرايد همراه با فعاليت ورزشي احتمالاً از طريق تنظيم افزايشي مسير Nrf2/HO-1 و PPARγ مي تواند آسيب كبدي ناشي از STZ را مهار كند.