اثر تمرينات استقامتي و ازن درماني بر بيان ژن FLS و VEGF در بافت زانو در موش‫هاي مبتلا به استئوآرتريت

زمينه و هدف: استئوآرتريت يك بيماري است كه در نتيجه تخريب غضروف مفصلي بروز مي‫كند و منجر به درد و سفتي مفاصل مي‫گردد. هدف از تحقيق حاضر بررسي اثر تمرينات استقامتي و ازن درماني بر بيان ژن FLS و VEGF در بافت زانو موش هاي مبتلا به استئوآرتريت زانو مي‫باشد. روش كار: آزمودني ها شامل موش هاي صحرايي نر ويستار بودند كه پس از سازگاري دو هفته اي به صورت تصادفي به 5 گروه شامل گروه هاي: كنترل سالم، كنترل بيمار، بيمار ازن، بيمار ورزش و بيمار ورزش ازن تقسيم شدند. براي سازگاري موش ها با ورزش و تردميل، قبل از ورزش، برنامه پياده روي انجام گرديد. برنامه تمرين شامل 30 دقيقه دويدن روي تردميل بدون شيب و با سرعت 16 متر در دقيقه براي هفته اول بود و هر هفته يك متر بر دقيقه اضافه شد تا در هفته هشتم به 22 متر بر دقيقه رسيد. ازن از طريق خط مفصل تيبيوفمورال با غلظت 20 ميكروگرم بر ميلي ليتر، يك بار در هفته و در ساعت 9 صبح و به مدت 3 هفته به زانو تزريق شد. سطح بيان ژن‫هاي FLS و VEGF توسط Real Time PCR اندازه گيري شد. براي تعيين تفاوت بين گروه‫ها از روش ANOVA و توكي استفاده شد. يافته ها: نتايج حاصل از تحليل آماري نشان داد كه سطح بيان ژن FLS و VEGF در موش هاي مبتلا به استئوآرتريت افزايش معناداري داشت. همچنين نشان داده شد كه تمرينات بدني و ازن درماني موجب روند كاهشي سطح تغييرات بيان ژن FLS و VEGF در موش هاي مبتلا به استئوآرتريت شد.VEGF و گيرنده هاي آن در غضروف OA بيان شده است و اين احتمال را نشان مي دهد كه VEGF براي از بين بردن غضروف مفصلي OA از طريق افزايش توليد MMP نقش دارد. نتيجه گيري: نتايج اين مطالعه اميدوارانه در مورد نقش VEGF به عنوان يك نشانگر تشخيصي است. VEGF مي تواند در تغييرات اوليه OA شركت كند و يك روش درماني با تعديل توليد VEGF مي تواند يك امكان براي آينده باشد.