بازنمايي و تحليل ساختارهاي مردم گرايي در سيرۀ عملي و نظري ابوسعيد ابوالخير با رويكرد نظريۀ خودشكوفايي آبراهام مزلو

ابوسعيد ابوالخير در گفتار، منش و انديشه به انسان و دغدغه هاي او توجه ويژه اي داشته و نظام عرفاني خود را بر اين اساس انسجام بخشيده است. در مكتب روانشناسي انسان گرا كه آبراهام مزلو برجسته ترين نظريه پرداز آن است، چنين نگرشي نمود دارد. او با توجه ويژه به انسان سالم، نظريۀ خودشكوفايي را ارائه كرده است. يكي از ويژگي هايي كه مزلو براي افراد خودشكوفا برشمرده، «ساختار مَنِشي مردم گرا» است. هدف پژوهش حاضر كه با تكيه بر منابع كتابخانه اي و روش توصيفي ـ تحليلي تدوين شده، بررسي و تحليل ساختارهاي مردم گرا در سيرۀ عملي و نظري ابوسعيد ابوالخير با رويكرد به نظريۀ خودشكوفايي آبراهام مزلو است. نتايج پژوهش نشان مي دهد كه پير ميهنه در ارتباط گيري با مردم، فارغ از پيش انگاره هاي معمول عمل مي كرده و مفاهيم بنيادين انساني را به‌عنوان مميزۀ ميان افراد شكوفا و رشدنيافته درنظر مي گرفته است. او با خودآگاهي نسبت به محدوديت هاي علمي و شناختي، مصاحبت با نخبگان علمي، ديني و سياسي را برگزيده بود كه اين امر در تقويت شخصيت معنوي و پايگاه اجتماعي اش مؤثر بوده است. همچنين تبيين نظام ارزش گذاري جديد مبتني بر مسائل معرفتي و غيرظاهري از سوي شيخ، موجب گرايش مردم به مجالس وعظ و تذكير وي شده بود. اصلي ترين ويژگي در مناسبات بينافردي ابوسعيد را مي‌توان عدم برتري جويي دانست.