بررسي گفتمان در تصاوير مستقل شعر خواجوي كرماني

تصوير و خيال، اساس و جوهرۀ كلام شاعرانه را منعكس مي كنند و ذهنيت هنرمند را از جهان برون و درون هويدا مي سازند. تصويرسازي كوشش ذهني سخنور است تا با خلاقيت بين ضمير خودآگاه و ناخودآگاه خويش، پيوندي بديع ايجاد كند.در اين پژوهش با تكيه بر روند شكل گيري مفهوم تصوير و نقش خيال در آن، ضمن رعايت حدود ماهيت تصوير، به تعريف و معرفي ساختار و انواع مختلف پرداخته شده است. يكي از راه هاي كشف و بازنمايي ظرفيت هاي گوناگون تصوير شعري، در ابعاد مختلف مانند زيبايي شناسانه، ادبي، اجتماعي و...، شناخت ساختار چند لايه و انواع آن است.«تصوير مستقل» يكي از انواع تصاوير است. اين تصوير ماهيت انحصاري و ويژگي خوداتكايي انديشه شاعر را در بردارد و همچنين قابليت به كارگيري در خارج از فضاي شعر را دارد.بررسي تصاوير مستقل در غزل هاي خواجوي كرماني، خواننده را با شبكۀ گفتماني اشعار او روبرو مي كند. گفتمان‌هاي به‌دست‌آمده را مي توان در موضوعات؛ گفتمان‌هاي هستي شناسانه، عاشقانه، گفتمان‌هاي سياسي حكومتي، گفتمان‌هاي ديني و مذهبي و گفتمان‌هاي حوزۀ وطن و....تقسيم بندي كرد. نتايج تحليل گفتمان تصاوير مستقل در غزل خواجو، بيانگر جزئياتي دقيق از فرهنگ، جامعه، سبك زندگي و انديشه و بينش شاعر است. نگرش شاعر به عشق، به عنوان محور اصلي زيست بشر، گفتمان ننگ و نام و نگرش پيشرو خواجو، در به تصوير كشيدن گفتمان وطن، اشاراتي از آن دسته است.