تحليل تطبيقي اسطورۀ فرّ در راحه‌الصّدورو تاريخ بيهقي

راحه‌الصّدور و آيه‌السّرور (تأليف حدود 603 قمري)، كتابي تاريخي از محمدبن علي بن سليمان راوندي است در تاريخ آل سلجوق. اين كتاب علاوه بر فوايد تاريخي، از باب سلاست انشا و اشتمال بر اطلاعات فراوان اجتماعي در شمار معتبرترين و سودمندترين كتاب‌هاي فارسي پيش از حملۀ مغول است. مي‌توان موضوع فرّ در اين اثر را با آثار ديگر زبان فارسي مقايسه و تطبيق داد. يكي ديگر از آثار معروف زبان فارسي، تاريخ بيهقي اثر ابوالفضل بيهقي است كه كتابي تاريخي ادبي بوده، و موضوع اصلي آن تاريخ سلطنت مسعودِ اول پسر محمود غزنوي است. از اين رو مي‌توان موضوع فرّ را در تطبيق دو اثرِ مورد نظر جست. اين موضوع در دو اثر جلوۀ خاصي دارد. مهم‌ترين پرسش مطرح در اين جستار اين است كه نگاه دو نويسنده به اسطورۀ فرّ چگونه است؟ بدين نتايج رسيده‌ايم كه هر چند در راحه‌الصدور و تاريخ بيهقي موضوع اسطورۀ فرّ قابل مشاهده و رديابي است، اما نگاه نويسندگان آن دو به اين موضوع در مصاديق و مفاهيم متفاوت است. اسطورۀ فرّ در راحه‌الصدور در قالب خويشكاري، نمودهاي بصري، تأييد الهي و تصريح به واژۀ فرّ ارائه شده است و در تاريخ بيهقي بيشتر در قالب و پوشش تقديرگرايي، نمود آيين‌هايي چون جشن مهرگان، قدرت شيرگيري مسعود و....اين تحقيق به شيوۀ تحليل محتوايي و با استفاده از منابع كتابخانه‌اي انجام گرفته است.