تصوير مترقّي زن ايراني در شعر مشروطه

زن و حقوق فردي و اجتماعي او همزمان با نهضت مشروطه وارد مباحث ادبي شد و به يكي از مهم ترين موضوعات در شعر مشروطه تبديل گشت. از اين رو زن در مركز مباحث قرار گرفت به طوري كه در اين عصر، كمتر شاعري را مي توان ديد كه بيش و كم به موضوع آزادي و حقوق زنان نپرداخته باشد. برابري، آزادي، تعليم و تربيت، حضور زن در اجتماع و پرهيز از تبعيض جنسيتي و نگاه جنسي و ابزاري به زن، از جمله مسايل مربوط به زنان است كه در شعر شاعران عصر مشروطه بازتاب يافته است. ملك الشعرا بهار و نسيم شمال ديدگاه معتدل تر و سنتي تري به زن دارند و ايرج ميرزا، لاهوتي، عشقي و عارف قزويني تندروترند و حتي گاه با برخي مسايل نظير حجاب مخالفت مي كنند. اين پژوهش به روش توصيفيتحليلي انجام شده و هدف آن بررسي انديشه و ديدگاه شاعران عصر مشروطه درباره‌ زن است و مي خواهد به اين پرسش پاسخ دهد كه آيا آن انديشه اي مترقي است يا واپس گرا؟ و با انديشه هاي مطرح شده درباره‌ زن در جنبش فمينيسم همسو هست يا خير؟ نتايج نشان مي دهد كه شاعران عصر مشروطه انديشه اي مثبت نگر و مترقي درباره‌ زن دارند و آن با برخي انديشه هاي فمينيستي درباره‌ زنان مطابقت دارد.