سنجش ميزان موفقيت سياست هاي عدالت گرا با تعيين سطح توسعه مناطق شهري بر اساس شاخص هاي توسعه ي پايدار(نمونه موردي شهر مشهد)

دستيابي به توسعه پايدار شهري به خصوص جهت گيري به سوي عدالت اجتماعي، در چند دهه اخير از مهمترين دغدغه هاي مديران شهري بوده است. در اغلب شهرها اين ادعا مطرح مي باشد كه اين رويكرد در عمل مورد توجه قرار گرفته و نتايج مطلوبي هم به دست آمده است. به اين منظور، بررسي حاضر در نظر دارد اين فرضيه را در شهر مشهد مورد آزمون قرار دهد. بر اين اساس، شرايط و ميزان دستيابي به معيارهاي توسعه پايدار در مناطق سيزده گانه اين شهر مورد تحقيق قرار گرفته است. روش تحقيق توصيفي و تحليلي و براي تجزيه و تحليل و ارائه يافته ها از توابع موجود در نرم افزارهاي GIS و تكنيك TOPSIS استفاده شده است. از ميان 40 معيار در قالب 5 شاخص توسعه(محيط زيست، منابع و جمعيت، اقتصاد، آموزش و سلامت)، در اين مرحله از پژوهش، عمدتاً از شاخص هايي بهره برداري شده است كه قابليت بيشتري از نظر كمي سازي داشته اند. يافته هاي به دست آمده نشانگر آن است كه مناطق 1، 9، 10، 11 و 12 داراي بيشترين درجه توسعه يافتگي، مناطق 7، 8 و ثامن، داراي سطح نسبي توسعه و مناطق 2 تا 6 محروم از توسعه بوده اند. اين يافته ها بياانگر آن است كه مناطق توسعه يافته با مناطق ثروتمند، مناطق با توسعه متوسط با بخشهاي با درآمد نزديك به متوسط و مناطق با توسعه بسيار پايين با مناطق حاشيه نشين و فقير قبلي، انطباق دارند. بنابراين، تغيير رويكردها و شيوه‌هاي اجرايي در اين شهر ضروري به نظر مي رسد.