ارزيابي نقش سرمايه‌هاي اجتماعي در توسعه پايدار روستايي با تاكيد بر زيست‌پذيري، مورد مطالعه دهستان چايپاره بالا-زنجان

فقدان نسبي بهره‌مندي از روابط متقابل و اعتماد در ميان نهادهاي محلي، سازمان‌ها، و شبكه‌هاي اجتماعي به عنوان يك تنگناي حياتي براي توسعه پايدار روستايي شناخته شده است و شرط لازم براي پيشرفت هر جامعه‌اي به خصوص جوامع روستايي، گسترش سرمايه‌هاي اجتماعي است. لذا تحقيق حاضر در پي بررسي وضعيت زيست‌پذيري روستاهاي دهستان چايپاره بالا به عنوان جزيي از ابعاد توسعه پايدار روستايي و نقش سرمايه‌هاي اجتماعي در ارتقاي آن است. تحقيق حاضر از نظر نوع كاربردي و از نظر ماهيت توصيفي تحليلي و روش جمع‌آوري اطلاعات كتابخانه‌اي و ميداني است. روايي پرسشنامه از طريق كارشناسان و پايايي آن با استفاده از آلفاي كرونباخ(0.746) تاييد شد. جامعه آماري، روستاهاي دهستان چايپاره بالا با 1059 خانوار و حجم نمونه 283 خانوار (بر اساس فرمول كوكران) است. روش نمونه‌گيري تصادفي ساده است. براي تجزيه و تحليل اطلاعات از روش كمي مبتني بر آمار توصيفي و استنباطي (آزمونهاي t تك نمونه‌اي، رگرسيون خطي، تحليل مسير) و مدل تاپسيس استفاده شد. نتايج تحقيق نشان مي‌دهد كه مولفه‌هاي سرمايه‌ اجتماعي وضعيت مطلوبي در منطقه مورد مطالعه دارد. همچنين ابعاد اقتصادي و اجتماعي زيست‌پذيري وضعيت رضايت‌بخشي داشته ولي مولفه زيست‌محيطي با ميانگين 2.736 و تفاوت از حد مطلوب منفي، وضعيت پايين‌تر از حد مطلوب دارد. حدود 67 % از تاثير مثبت در زيست‌پذيري روستايي، متاثر از سرمايه‌هاي اجتماعي در محدوده مورد مطالعه، بوده است. به طوري كه مولفه اعتماد اجتماعي با ضريب 0.578 به عنوان موثرترين مولفه و مولفه شبكه‌ها و نهادهاي اجتماعي به ميزان 0.016 كمترين تاثير را در زيست‌پذيري مناطق روستايي هدف داشته است. همچنين روستاي قره‌بوطه با ضريب اولويت 0.923 داراي رتبه اول و روستاي گوگلر (0.108) داراي رتبه هفتم از نظر زيست‌پذيري در دهستان چايپاره بالا هستند.