تبيين معيارهاي درونگرايي در شهرهاي اسلامي

موضوع درون گرايي به عنوان يكي از شاخص ترين ويژگي هاي مطرح شده در شهرسازي منتسب به اسلام مي باشد. اگر بخواهيم يك ويژگي مشترك بين تمام رويكردهايي كه در مطالعات معماري اسلامي وجود دارد ذكر كنيم درونگرايي مسلما از اولين گزينه هاست. در معماري اسلامي محرميت و نداشتن ديد روي بناي مجاور به عنوان يكي از معيارهاي طراحي در ساخت شهرهاي اسلامي نام برده مي شود و اهميت حريم خصوصي و استحقاق برخورداري از آن و احترام به آن مورد توجه قرار گرفته استدر شهرهاي امروزي ما و الگوهاي موجود مسكن حتي در شهرهاي جديد، اغلب اين اصول رخت بربسته و اين اصل را تنها با عناويني همچون سلسله مراتب دسترسي در طرح ها و نقشه هاي پيشنهادي مي توان مشاهده كرد كه آن هم چندان راه به جايي نبرده است. روش تحقيق در پژوهش حاضر روشي توصيفي تحليلي و استفاده از منابع كتابخانه اي مي باشد. هدف از اين مقاله بررسي پيرامون درونگرايي و دو اصل آن، محرميت و سلسله مراتب شهري با استفاده از متون اسلامي، قرآن مجيد و پژوهش هاي صورت گرفته مي باشد و همچنين بكارگيري راهكارها و اصولي درجهت احياي هويت شهر اسلامي در شهرهاي معاصر و رعايت اصل محرميت و درونگرايي در شهرسازي شهرهاي امروزي مي باشد. در نهايت اصولي متناظر براي استفاده در طراحي معماري مسكن براي آن ارائه گرديده است. اين راهكارها جهت احياي مفهوم الگوي سلسله مراتب فضايي و محرميت و درونگرايي در مجتمع هاي مسكوني پاسخگو مي باشد.