اثرات گردشگري بر كاهش فقر در مناطق روستايي (مطالعه موردي، روستاي ونوش)

فقر كه خود نمودي از توسعه نيافتگي اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي است، ثبات سياسي، همبستگي اجتماعي و سلامت جسمي و روحي ملتها را تهديد كرده، موجب افزايش مرگ و مير به خصوص نوزادان و مادران، كاهش متوسط طول عمر، افت كارايي انسان ها و در نهايت تنزل بهره وري اقتصادي مي گردد.هدف اين پژوهش بررسي نقش گردشگري و تاثير آن بر كاهش فقر روستاي ونوش از روستا هاي بخش مركزي شهرستان نور مي باشد. اين پژوهش از نظر هدف كاربردي و از نظر روش انجام توصيفيتحليلي مي باشد براي گرد آوري دادها از روش كتابخانه اي و ميداني(پرسشنامه، و مشاهده) استفاده شده است.جامعه آماري تحقيق در بر گيرنده روستاي ونوش مي باشد كه طبق فرمول كوكران تعداد250نفر ارزيابي، براي تجزيه و تحليل اطلاعات از روش هاي آمار توصيفي و استنباطي (آزمون tتك نمونه اي، فريدمن و رگرسيون خطي چند متغيره )استفاده شده است. يافته هاي پژوهش نشان مي دهد بين ابعاد گردشگري و كاهش فقر رابطه معنا داري وجود دارد به طوري كه در ابعاد كالبدي منجر ( به ايجاد تغييرات زيادي در ساخت و سازهاي روستايي، بهبود وضعيت معابر، ...) و در ابعاد اقتصادي منجر به (ايجاد اشتغال در غير كشاورزي و تنوع بخشي به در آمدهاي خانوار و ...) و در ابعاد اجتماعي ( همدلي اهالي با گردشگران و ..) و در ابعاد محيطي منجر به تغييرات (تغييرات كاربري در مزارع و باغات و ساخت وساز هاي بي برنامه و ..) شده است.