تحليل تطبيقي شاخص هاي مسكن روستايي با استفاده از تكنيك VIKOR نمونه موردي: دهستان هاي شهرستان دهگلان

مسكن روستايي در ايران در مرحله گذار از سنت به معاصر است و به تبع اين جريان، معماري و كاركرد اين مساكن نيز دستخوش تغييراتي مي گردد. ارزيابي شاخص هاي كمي و كيفي مسكن روستايي در ابعاد مختلف اجتماعي، اقتصادي و كالبدي، يكي از مهم ترين تكنيك ها جهت شناخت و تبيين سطح توسعه يافتگي مسكن روستايي است. هدف پژوهش حاضر، ارزيابي مهم ترين شاخص هاي مسكن روستايي شهرستان دهگلان و اولويت بندي آن ها به لحاظ سطح كيفي است. نوع تحقيق كاربردي و ماهيت آن توصيفي تحليلي است و داده ها و اطلاعات مورد نياز به دو روش اسنادي و مطالعه ميداني گردآوري شده است. سوال اصلي تحقيق اين است كه كدام يك از دهستان هاي شهرستان دهگلان از وضعيت مسكن روستايي مطلوبتري نسبت به ساير دهستان ها برخوردارند. جهت وزن دهي به شاخص ها از مدل تحليل سلسله مراتبي(AHP) و براي اولويت بندي و رتبه بندي دهستان ها از تكنيك VIKOR استفاده گرديده است. يافته هاي تحقيق نشان داده كه (84.8) درصد مساكن روستايي شهرستان به صورت نيمه مقاوم و غير مقاوم بوده و فقط (16.2) درصد از كل مساكن روستايي شهرستان از استحكام سازه اي و مقاومت مطلوب در برابر سوانح برخوردارند و به لحاظ نوع تصرف واحد مسكوني، (93.18) درصد ساكنين داراي مالكيت عرصه و اعيان مي باشند. نتايج حاصل از رتبه بندي بر اساس مدل ويكور بيانگر آن است كه از لحاظ كيفيت مسكن روستايي، دهستان هاي ئيلاق جنوبي و قوري چاي به ترتيب با ضريبQ (0.000) و (0.133) مطلوب ترين و دهستان هاي ئيلاق شمالي و حومه دهگلان با ضريب (1.000) و (0.487)، در پايين ترين سطح كيفيت مسكوني از ميان پنج شهرستان قرار گرفته اند.