بررسي و ارزيابي قابليت‌ها و تنگناهاي توسعه‌ي گردشگري روستايي( مطالعه موردي: شهرستان خاش)

گردشگري روستايي گرايشي نوين در صنعت گردشگري است، كه از دهه 50 به بعد مطرح گرديد. امروزه صنعت گردشگري روستايي به عنوان يك راهبرد مي‌تواند با برنامه‌ريزي اصولي و شناسايي مزيت‌ها و محدوديت‌ها،نقش موثري در توسعه مناطق روستايي داشته باشد. اين پژوهش كه در شهرستان خاش در دو بخش انجام شده، بخش اول با استفاده از روش مطالعات ميداني و تعيين نقاط قوت و ضعف، فرصت‌ها و تهديد‌ها به شيوه( sowt )به ارائه استراتزي و راهبرد در جهت توسعه گردشگري در مناطق روستايي شهرستان خاش پرداخته است. تجزيه و تحليل يافته‌ها نشان داد كه راهبرد تهاجمي به عنوان راهبرد اول در اولويت قرار گرفته است كه با استفاده از نقاط قوت داخلي از فرصت‌هايي كه از بيرون براي منطقه وجود دارد به خوبي در جهت توسعه گردشگري و جذب بيشتر گردشگر استفاده گردد.دربخش دوم بااستفاده ازمدل مديريت گردشگري(soar) بااستفاده ازنظرات كارشناسان كه تكميل كننده مدل قبلي باشد،اين مدل آينده نگري در مورد توسعه گردشگري منطقه خواهد داشت وبه نوعي مديريت گردشگري خاش را ارائه مي دهدتا بتوانيم ازظرفيت موجودبه نحواحسن استفاده كرد. گردشگري مي تواند در توسعه اقتصادي اجتماعي مناطق روستايي خاش پاسخگوي بسيار از مشكلات و معظلات اقتصادي باشد. از جمله شناسايي ظرفيتهاي توسعه همه جانبه صنعت گردشگري در ابعاد ملي منظقه اي و محلي در كنار ساماندهي و هدايت زيرساخت هاي توسعه گردشگري مي تواند در استقرار و توسعه اين صنعت موثر واقع گردد