بازتعريف اصطلاحات گويش‌شناختي شولايي در چهارچوب نظريه مجموعه‌هاي فازي

ابهام يكي از ويژگي‌هاي ذاتي زبان‌هاي طبيعي است. بسياري از مفاهيم و متغيرهاي زبان‌شناختي نيز مبين ارزش دقيقي نيستند و مبهم و غيرقطعي هستند. وانگهي، به‌كارگيري اصطلاحات نادقيقي چون لهجه، گويش و گونه ‌زباني تصور محيطي قطعي از تقسيم‌بندي مناطق جغرافيايي به‌ دست مي‌دهد. اين اصطلاحات با ابهامي از نوع فازي همراه هستند، در حالي‌كه تجربه زيسته ما را به سمت پيوستاري بدون مرزهاي مشخص سوق مي‌دهد. لذا در اين نوشتار، براي رفع اين ابهام داده‌هاي زباني به عنوان شاهد تجربي در قالب مجموعه‌هاي فازي صورت‌بندي و آن‌گاه رابطه بين زبان‌گونه‌ها در الگوهاي استدلال‌هاي تقريبي مقوله‌بندي شد. صورت‌بندي فازي در اين پژوهش نشان‌داد كه چگونه يك زبان‌گونه مي‌تواند بر پايه عضويّت درجه‌بندي شود تا درجاتي و نه كاملاً عضو زيرمجموعه زبان‌گونه‌هاي يك و يا چند زبان باشد. به عبارت ديگر، ارزش هر گزاره يا درجه عضويّت يك زبان‌گونه همانا عددي گويا بين 0 و 1 است؛ در نتيجه اين كمّي‌سازي، رابطه بين زبان‌گونه‌هاي مختلف دقيق‌تر و بدون سوگيري بازنمايي مي‌شود و ديگر نيازي به توسل به معيارهاي غيرزبان‌شناختي و نسبي چون وجهه اجتماعي، درك متقابل، و تقسيمات سياسي و نيز پذيرش مرزبندي مطلق و جزميت متضمن در اصطلاحات گويش‌شناسي سنّتي آن‌ها نيست.