تحليل جايگاه بين المللي شدن آموزش عالي در اسناد بالادستي جمهوري اسلامي ايران

طي سه دهه گذشته، بين المللي شدن آموزش عالي به عنوان يكي از الويت هاي توسعه آموزش در كشورهاي مختلف دنيا مورد توجه جدي قرار گرفته است. فعاليت‌هاي علمي بين‌المللي در آموزش عالي ايران نيز از سال‌ها قبل شروع شده است و بررسي سابقه فعاليت‌هاي بين‌المللي ايران نشان مي‌دهد كه ايران ازجمله كشورهايي است كه در بين‌المللي كردن آموزش عالي بيشتر از طريق اعزام دانشجو به خارج از كشور مشاركت داشته است. اما در سال‌هاي اخير علاوه بر تحصيل دانشجويان ايراني در خارج از كشور در قالب تبادلات دانشجويي بين كشورها، تبادل استاد، برگزاري دوره‌هاي تحصيلي مشترك، انجام پژوهش‌ها و مطالعات علمي ميان پژوهشگران داخلي و خارجي، برگزاري كنفرانس‌هاي بين‌المللي و غيره در راستاي بين‌المللي كردن آموزش عالي ايران انجام شده است. همچنين پس از پيروزي انقلاب اسلامي مقوله ارتباط فرهنگي با جهان خارج به‌منظور انتقال مفاهيم و ارزش‌هاي انقلاب به‌منزله يك الويت بااهميت در سياست خارجي كشور مورد توجه قرار گرفته است. بنابراين با توجه به نقش سياست هاي كلان و اسناد بالادستي در جهت دهي فعاليت هاي آموزش عالي ، در اين مطالعه با استفاده از روش توصيفي- تحليلي، جايگاه بين المللي شدن آموزش عالي در اسناد بالادستي جمهوري اسلامي ايران مورد بررسي و تحليل شده است.