اثربخشي درمان مبتني بر رابطه والدكودك بر استرس والدگري و رابطه والدكودك مادران داراي كودك مبتلا به اختلال نقص توجه/ بيش‌فعالي

پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي درمان مبتني بر رابطه والدكودك بر استرس والدگري و رابطه والدكودك مادران داراي كودك مبتلا به اختلال نقص توجه/ بيش‌فعالي انجام گرفت. جامعه آماري اين پژوهش كليه مادران داراي كودك با اختلال نقص توجه/ بيش‌فعالي كه به مراكز روان شناختي شهر اردبيل مراجعه كرده بود ند. از جامعه مذكور 30 نفر از مادران داراي كودك بيش‌فعال به روش نمونه‌گيري دردسترس انتخاب و به روش تصادفي در دو گروه آزمايش (15 نفر) و كنترل (15 نفر) جايگزين شدند. طرح پژوهش تجربي از نوع پيش آزمون –پس آزموزن و پيگيري بود. به منظور جمعآوري داده‌ها از شاخص استرس والدگري فرم كوتاه آبيدين (1983) و پرسشنامه رابطه والدكودك پيانتا (1994) استفاده شد. گروه آزمايش درمان مبتني بر رابطه والدكودك را10 در جلسه 60 دقيقه‌اي، هفته اي دوبار دريافت كردند؛ اما گروه كنترل مداخله‌اي دريافت نكرد. پس از يك ماه ونيم مرحله پيگيري انجام شد. داده‌ها با استفاده از روش تحليل كوواريانس چند متغيري و تك متغيري تحليل شد. نتايج نشان داد كه بين نمرات گروه‌هاي آزمايش و كنترل در استرس والدگري و رابطه والد كودك تفاوت معني‌داري وجود دارد و درمان مبتني بر رابطه والدكودك بر كاهش استرس والدگري و ارتقاء رابطه والدكودك مادران كودكان با اختلال نقص توجه/ بيش‌فعالي اثربخش بود. اين نتيجه در مرحله پيگيري نيز تداوم داشت.