تبيين و نقد گرامر جاودانگي نفس از ديدگاه فيليپس

فيليپس فيلسوف دين ناواقع‌گراست كه منكر واقعيت امور ديني ازجمله «خدا» و «نفس» و «رستاخيز» و... است؛ اما به‌عنوان يك مسيحي سعي دارد برخلاف نكتۀ ذكرشده، با ارائۀ معنايي جديد از نفس، معناي جاودانگي و خلود آن را به حيات اخلاقي داشتن تحويل ببرد. برهمين‌اساس، جاودانگي نفس را معادل گذشتن از اميال نفساني براي وصول به حيات اخلاقي تعريف مي‌كند و خلود آن را به مشاركت انسان در زندگي با خدا معنا مي‌كند و رويكردي عمل‌گرايانه در مقام تبيين گرامر جاودانگي در پيش مي‌گيرد. اين پژوهش نشان داده است در ديدگاه وي به‌لحاظ معناشناختي، مرز مشخصي ميان الحاد و ايمان باقي نمانده است. ازسوي ديگر، مبناي اين رويكرد آن است كه اخلاق صرفاً مبتني‌بر دين است؛ درحالي‌كه عمدۀ نظريات امروزين در حوزۀ فرااَخلاق اين نگاه به رابطۀ دين و اخلاق را نفي مي‌كنند. همچنين، مشخص مي‌شود اين رويكرد به‌معناي جاودانگي با نحوۀ زندگي ديني مسيحيان در تعارض است.

As a philosopher of religion who believes in anti-realism, Phillips denies the reality of religious matters such as "God", "soul", "resurrection" and so on. But as a religious Christian, He tries to reduce the meaning of immortality of the soul into having a moral life. Accordingly, he defines the immortality of the soul as equivalent to ignoring desires and achieving a moral life. Its immortality means man's participation in living with God. So he takes a pragmatic approach in explaining the grammar of immortality. This article has shown that in his view, semantically, there is no clear boundary between atheism and faith. On the other hand, the basis of his pragmatic approach is that ethics is based solely on religion, while most current theories in the field of meta-ethics reject this view of the relationship between religion and ethics. It also turns out that his view about immortality conflicts with the religious life of Christians.