كليدواژه :
نام الهي , زيبايي , خير , حقيقت , ديونوسيوس آريوپاگي
چكيده فارسي :
يكي از زمينه‌هاي ظهور زيباييشناسي مدرن يا «استتيك» در دورة موسوم به روشنگري، حكم به استقلال قلمرو امر زيبا از قلمروهاي خير و حقيقت بوده است؛ اما در فلسفة غرب پيش‌مدرن، يعني در دورة يونان باستان و قرون وسطي، زيبايي مستقل از خير و حقيقت فهم و تبيين نمي‌شد. ايدة پيوند زيبايي با خير و حقيقت در مسيحيت دوران باستان متأخر و پيش از دورة قرون وسطاي مسيحي در غرب لاتيني، در آراي ديونوسيوس آريوپاگي به‌صورت مبسوط مطرح شد. ديونوسيوس در رسالة اسماء الهي خود، با الهام‌گرفتن از چشم‌انداز نوافلاطونيان متأخر به‌ويژه پرُكلُس و تلفيق آن با نظرگاه الهياتي مسيحي، از پيوند زيبايي با خير و حقيقت به‌مثابۀ سه نام اساسي خداوند سخن مي‌گويد. در اين پژوهش، كوشش شده است با تمركز بر رسالة اسماء الهي و با روش تحليل متن، كيفيت پيوند اين سه نام بررسي و تبيين شود. اين پژوهش روشن مي‌كند ديونوسيوس در عين تصريح به اتحاد بنيادين زيبايي، خير و حقيقت، بر جنبة متجلي‌كنندة زيبايي و نقش آن در حركت معرفتي و عاشقانة نفس به‌سوي خداگونه‌شدن تأكيد مي‌كند. بدين‌سان، ديونوسيوس را مي‌توان آغازگر گونه‌اي زيباييشناسي الهياتي‌ـ‌عرفاني در مسيحيت دانست كه اثري ماندگار بر انديشمندان مسيحي پس از خود در قرون وسطي داشت.
چكيده لاتين :
One of the conditions which gave rise to the emergence of modern aesthetics was the claim that beauty could and must be studied independently of goodness and truth. However, in pre-modern philosophy, namely that of ancient Greece and the middle ages, the beautiful was not understood and explained independently of the good and the true. Before Christanity and in the middle ages, the relation of beauty with goodness and truth was elaborated by Dionysius. In his On the Divine Names, by a combination of theological perspective with the late neo-platonic framework, Dionysius explains the relation of beauty with goodness and truth as three fundamental Divine Names. This paper tries, through the analysis of Dionysius' treatise, to study and explain the nature of these three Names and their relationships. This paper shows that Dionysius while declaring the essential unity of beauty, goodness, and truth, affirms the theophanic aspect of beauty and its function to motivate the soul powers of knowledge and love towards its ultimate goal, theosis. As such, Dionysius can be regarded as the founder of a kind of theological-mystical aesthetics.
