بررسي كاربرد اعداد يك تا پنج در افسانه هاي مكتوب ايراني

عدد، مقوله‌اي است كه‌ انسان‌ همواره با‌ آن در طول دوران زندگي خود مرتبط بوده و از آن به عنوان وسيله‌اي براي رفع حاجات بهره مي برد. عدد يك در اديان الهي عددي مقدس به شمار مي رفته و رمز الوهيت و يگانگي محسوب مي گردد. عدد دو در مقابل يك قرار مي گيرد و از اين رو مظهر تضاد، تعارض يا آرامش موقت نيروها و نشانۀ گذشت زمان است. در تمام آيين هاي سري، دو شوم قلمداد شده و دلالت بر سايه دارد. عدد سه نيز از پركاربردترين اعداد در افسانه هاي مورد بررسي است. و نزد‌ ايـرانيان بـاستان رمز دين و جادو بود. عدد چهار يكي از كامل ترين اعداد است. اين عدد را نظم كيهاني دانسته اند؛ كه به بي نظمي در جهان نظم مي بخشد و آن را به اشكال ثابت و منظم تبديل مي كند. عدد5 در اين داستان ها، نقش كم رنگ تري در بين پنج عدد اول دارد. با اين عدد تركيبات فراواني ساخته شده كه بسياري از اين تركيبات ارزش كنايي و ادبي دارند. هدف از انجام مقاله دستيابي به نتايجي است كه مي توان از طريق آن به راز و رمز زندگي گذشتگان پي برد. يافته هاي تحقيق نشان داد كه عدديك با بيشترين تكرار در افسانه ها از جايگاه والايي برخوردار است. از سويي اكثر داستان ها و افسانه ها با گزارۀ قالبي «يكي بود يكي نبود» آغاز مي گردد كه نشان از اهميت اين عدد در نزد مردم بوده است.