بررسي اصول تصويرپردازي كلاسيسم در شعر ابراهيم ناجي

تصويرپردازي كه تبلور انديشه‌هاي بلند شاعر است، زماني رخ مي‌دهد كه وي از زبان عادي عدول كند و دريافت‌هاي دروني‌اش را به صورت شاعرانه ارائه دهد. در بلاغت سنتي، تصاوير شاعرانه منطبق بر پنج اصلِ تناسب، تقليد، وضوح، حقيقت‌نمايي و تقابل صورت و معناست. اين اصول زمينه‌ساز پردازش هنري در تصاوير شعري شعراي كلاسيك مي‌گردد. در پژوهش حاضر تلاش بر آن است تا با روشي توصيفي–تحليلي بلاغت تصوير در شعر ابراهيم ناجي (18981953م)، شاعر معاصر مصر، مورد بررسي قرار گيرد. نتايج حاكي از آن است كه وي با كمك اسلوب‌هاي تشبيه، استعاره و مجاز، تصاويري مي‌آفريند كه ميان حالت دروني او و آن‌چه در خارج به تصوير مي‌كشد، تناسب برقرار مي‌كند؛ ضمن آن‌كه بيشتر اين تصاوير به تقليد از پيشينيان ارائه مي‌گردد. براي تحقق اين امر، علاوه بر اين‌كه شاعر، صورت را بر معنا ترجيح مي‌دهد، تعابير روشن و واضحي را به‌كار گرفته كه منطبق با اصل حقيقت‌نمايي است.بلاغت، تصويرپردازي، شعر كلاسيك، ابراهيم ناجي