نقش ميانجي‌گري مديريت زمان در رابطه بين ويژگي‌هاي فردي و بهره‌وري حسابداران زن

مقدمه و هدف: هدف اين مقاله بررسي نقش ميانجي گري مديريت زمان در رابطه بين ويژگي هاي فردي و بهره وري در بين حسابداران زن مشغول به فعاليت در شهر شيراز است. مواد و روش ها: روش پژوهش مورد استفاده توصيفي همبستگي، از نوع نظرسنجي است كه از لحاظ زماني يك پژوهش مقطعي به حساب مي آيد. جامعه آماري اين پژوهش را كليه حسابداران زن در شهر شيراز تشكيل داده است. نمونه آماري پژوهش با استفاده از فرمول كوكران، 384 نفر بدست آمد. براي گردآوري اطلاعات از پرسش نامه مديريت زمان مسيحيايي، پرسش نامه شخصيتي چندعاملي نئو و پرسش نامه بهره وري هرسي و گلداسميت استفاده شده است. براي آزمون فرضيه هاي پژوهش از روش آماري تحليل مسير و با استفاده از نرم افزار آماري SPSS نسخه 22 و Smart PLS تجزيه و تحليل انجام شده است. يافته ها: نتايج حاصل از پژوهش حاضر بيانگر اين است كه به طور كلي ويژگي هاي فردي (شامل برون گرايي و وظيفه شناسي) داراي تأثير مستقيم بر بهره وري حسابداران زن نيست، اما از طريق واسطه مديريت زمان بر بهره وري حسابداران زن تأثير مي گذارد. بحث و نتيجه گيري: بر اساس يافته هاي پژوهش حاضر، ويژگي هاي فردي و مديريت زمان مي توانند به عنوان يكي از ضروريات بهره وري افراد و سازمان به شمار آيد.