مقايسه اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد (ACT) و درمان فراتشخيصي در افزايش رضايت از زندگي در پرستاران شاغل در بيمارستان هاي تأمين اجتماعي شهر كرمانشاه

مقدمه و هدف: پرستاران از جمله افرادي هستند كه ارتباطي تنگاتگ با مردم دارند، مسئوليت سلامتي و زندگي انسان ها را به دوش مي كشند و با بيماران و بيماري هاي درمان ناپذير روبرو هستند. از اين رو پيوسته فشارهاي رواني شديدي را تجربه مي كنند. پژوهش حاضر با هدف مقايسه اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد (ACT) و درمان فراتشخيصي در افزايش رضايت از زندگي در پرستاران شاغل در سازمان تأمين اجتماعي در شهر كرمانشاه انجام شد.روش : روش پژوهش، شبه آزمايشي از نوع پيش آزمون پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماري اين پژوهش، شامل كليه پرستاران شاغل در بيمارستان هاي تأمين اجتماعي شهر كرمانشاه مي باشد. روش نمونه گيري به صورت نمونه گيري هدفمند مي باشد. از بين پرستاران شاغل در بيمارستان هاي تأمين اجتماعي كرمانشاه، 45 نفر به عنوان نمونه با در نظر گرفتن معيارهاي ورود و خروج و با تست اوليه توسط محقق شدند و در 3 گروه 15 نفري كه شامل 2 گروه آزمايش و يك گروه كنترل مي باشد، تقسيم شدند. 8 جلسه درمان هاي فراتشخيصي 1.5 ساعته به گروه آزمايش 1 و 8 جلسه آموزش زوج درماني مبني بر درمان مبتني بر پذيرش و تعهد 1.5 ساعته به گروه آزمايش 2 ارائه گرديد. براي جمع آوري داده ها از مقياس رضايت از زندگي داينر (1985) استفاده شد.يافته ها: يافته هاي اين پژوهش نشان داد، در مجموع، درمان مبتني بر پذيرش و تعهد (ACT) در افزايش رضايت از زندگي در بين پرستاران در سطح معناداري (p 0.05 ) موثر است. همچنين، درمان فراتشخيص در افزايش رضايت از زندگي در بين پرستاران در سطح معناداري (p 0.05 ) موثر است. نتايج براي فرضيه ديگر پژوهشي نشان داد كه درمان فراتشخيصي نسبت به درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر افزايش رضايت از زندگي در بين پرستاران در سطح معناداري (p 0.05 ) از تأثير بيشتري برخوردار است.نتيجه گيري: نتايج اين پژوهش نشان داد كه توجه به رضايت از زندگي در پرستاران از جهت سلامت فردي و سلامت عمومي جامعه بسيار حايز اهميت مي باشد.