پيش‌بيني اختلال سلوك نوجوانان بر اساس حمايت اجتماعي ادراك‌شده، خودكارآمدي اجتماعي و هوش هيجاني با ميانجي‌گري تاب‌آوري

هدف: در پژوهش حاضر كه موضوع آن نوجوانان مبتلا به اختلال سلوك است، به اين امر پرداخته مي شود كه آيا تاب آوري مي تواند بر ارتباط اختلال سلوك با حمايت اجتماعي ادراك شده، خودكارآمدي اجتماعي و هوش هيجاني پلي بزند يا خير. روش: پژوهش حاضر توصيفي - همبستگي است. اين پژوهش در كانون اصلاح و تربيت شهر تهران انجام شده و تعداد افراد نمونه آن 72 پسر بودند. به منظور گردآوري داده ها از پرسشنامۀ تاب آوري كونور و ديويدسون، پرسشنامۀ حمايت اجتماعي ادراك شده زيمت و همكاران، پرسشنامۀ خودكارآمدي اجتماعي كنلي، پرسشنامۀ هوش هيجاني شاته و پرسشنامۀ درجه بندي تشخيص اختلال سلوك (فرم معلمان) استفاده شد. يافته‌ها: نتايج نشان دادند حمايت اجتماعي ادراك شده، خودكارآمدي اجتماعي، هوش هيجاني و تاب آوري هركدام ارتباط منفي معناداري با اختلال سلوك دارند. با اين حال نقش ميانجي تاب آوري در ارتباط اختلال سلوك با حمايت اجتماعي ادراك شده، خودكارآمدي اجتماعي و هوش هيجاني تأييد نشده است. نتيجه گيري: با توجه به يافته هاي به دست آمده به نظر مي رسد لازم است آموزش تاب آوري در قالب مفاهيم نظري و عملي براي اين گروه از اختلال رفتاري ميسر گردد. همچنين افزايش احساس ادراك حمايت اجتماعي، خودكارآمدي و هوش هيجاني به منظور كاهش نشانه هاي اين اختلال در آنها ضروري خواهد بود.